كربلا بهره مى‌جست، به جمعيت اشاره كردكه ساكت شوند. نفس‌ها در سينه هاحبس شد و صداها خاموش گرديد. آن گاه حضرت زينب عليها السلام با صداى رسا گفت:

ستايش سزاوار خداست و درود حق تعالى بر پيامبر و اهل بيت‌او، يعنى همان پاكان و نيكان جهان باد! اى اهل كوفه، اى حيله گران واى مكاران واى پيمان شكنان! آيا گريه مى‌كنيد؟ گريه هاتان نيارامد و ناله‌هاتان فروننشيند! همانا مثل شما مثل آن زنى است كه تافته‌هاى خود را وامى‌تابد. شما پيمان خويش را وسيله دغل بازى ساختيد. آيا چيزى جز لاف، خودبينى، گزاف، دروغ، تملق گويى كنيزان، و گوشه‌چشم نگرى متكبرانه دشمنان، در شما هست.

مَثَل شما مانند سبزه مزبله [1] است يا نقره و زيورى كه برگور نهند! هان! چه بد براى خود پيش آورديد! خدا بر شما خشم كرد و درعذاب ابد گرفتار شديد. بر كشته هاى ما گريه مى‌كنيد و زارى مى‌نماييد؟! آرى به خدا! بايد گريه كنيد كه همان گريه سزاوار شماست.

بسيار بگرييد و كم بخنديد كه چنان آلوده وگرفتار ننگى عظيم هستيد كه هرگز نتوانيد آن را از خود دور كنيد و بشوييد! چگونه خون فرزند خاتم نبوت ومعدن رسالت را از خود بزداييد كه آقاى جوانان بهشت و پايگاه و پناهگاه جمع شما بود؟ دردِ شما را درمان مى‌كرد و حافظ شما از پيشامدهاى بد و مرجع شما در اختلافات بود. چه بد بارى براى قيامت خود به دوش گرفتيد. نابودى بر شما باد. تلاشتان بى نتيجه ماند و دستهاتان از كار افتاد و سرمايه را در معامله از دست داديد. قرين خشم خدا شديد و مُهرخوارى و

[1] - مزبله به محل ريختن خاكروبه گويند (فرهنگ معين)