علاقه خاصى داشت. امام حسين عليه السلام درباره اين بانوى بزرگوار فرمود:

در دين دارى چنان است كه شب راسراسر به عبادت به سر مى‌برد و روز را به روزه. [1]

ج- امانتدار ودايع امامت‌

امانت هرچه مهم‌تر و با ارزش‌تر باشد، امانتدار مطمئن و با اعتمادترى را مى‌طلبد، پس هنگامى كه آن امانت از ودايع امامت باشد، بايد آن را به امينى سپرند كه از مقامى بس ارجمند و عالى در زمينه امانتدارى، ايمان و تقوا برخوردار باشد. در طول تاريخ فقط بانوان انگشت شمارى به چنين مقامى رسيده و چنين شايستگى را از خود نشان داده اند. يكى از اين بانوان، فاطمه دختر امام حسين عليه السلام بود. امام باقر عليه السلام فرمود: چون هنگام شهادت حسين بن على عليه السلام فرا رسيد، دختر بزرگش، فاطمه راطلبيد و كتابى پيچيده و وصيتنامه‌اى آشكار به او داد؛ چون امام زين العابدين عليه السلام بيمار شده بود و در ظاهر اميدى به حيات ايشان نبود. سپس فاطمه، آن كتاب را به على بن الحسين عليه السلام داد. به خدا قسم! آن نوشته به ما رسيد.

راوى گويد عرض كردم:

فدايت شوم در آن كتاب چه نوشته بود؟ فرمود: به خدا قسم! آنچه از زمان خلقت آدم عليه السلام تا به آخر رسيدن دنيا مورد احتياج اولاد آدم است در آن موجود است. به خدا، احكام حدود، حتى جريمه خراش در آن ثبت است.»

[1] - سكينه، عبدالرزاق موسوى مقرم، ص 170. (اين كتاب با دو كتاب على اكبر و مسلم بن عقيل در يك جلد چاپ شده است)

[2] - اصول كافى، ج 1، ص 241