اين حديث به خوبى اثبات كننده شأن آن بزرگوار است؛ زيرا به خاطر شرايط نامناسب و احتمال خطر، نمى‌شد امانت را به صاحب آن- حضرت سجاد- بسپارند و حضرت زينب سلام الله عليها نيز براى نگهدارى اين امانت، در معرض خطر بيشترى بود، كسى كه در نظر امام شايستگى حفظ آن و تحويل به امام بعدى را داشت، حضرت فاطمه بود.

ه- مادر انقلابيون‌

اين بانو نه تنها خود از شجاعت و شهامت والايى برخوردار بود، بلكه علاوه بر آن مادر جوانانى است كه بعد از واقعه عاشورا پرچمدار قيام عليه حاكمان ستمگر زمان بودند. فرزندان اين بانو، سادات حسنى (همچون عبدالله بن حسن مثنى و برادرانش حسن و ابراهيم و اولاد اين بزرگواران) در طول دوران بنى اميه و بنى عباس، پرچم قيام و مبارزه را در جاى جاى جهان اسلام برافراشتند و خواب خوش از چشم خلفاى جور ربودند و نگذاشتند آب خوش از گلويشان پايين برود.

راوى گويد: بر امام صادق عليه السلام وارد شدم. امام به من فرمود:

آيا شما شناختى از آل حسن كه پيش از ما خروج كردند، داريد؟ گزارش كارهاى آنان به ما مى رسيد. ما نمى خواستيم در اين باره سخنى بگوييم و از خدا خواستيم كه آنان را در عافيت قرار دهد. اما آنان را با عافيت چه كار؟» سپس با صداى بلند گريه كرد و فرمود: «پدرم از فاطمه دختر امام حسين روايت كرد كه گفت: از پدرم امام حسين عليه السلام شنيدم فرمود: اى فاطمه! از نسل تو كسانى هستند كه در كنار فرات به قتل مى رسند يا زخمى مى شوند، نه گذشتگان به مقام آنان نائل شده اند و نه آيندگان مى توانند به مقامشان‌