نقل شده كه آسيه بعد از غلبه موسى بر ساحران ايمان آورد و چون فرعون از ايمانش مطلع شد او را از اين كار نهى كرد، ولى آسيه به سخن فرعون وقعى ننهاد. فرعون دستور داد دست‌ها وپاهاى او را در ميان آفتاب به چهار ميخ كشيدند و سنگ بزرگى روى او انداختند. [1]

قرآن شريف از اين زن به بزرگى ياد كرده، او را اسوه و مَثَلى براى مؤمنان معرفى نموده است:

(ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا لِلَّذينَ آمَنُوا امْرَأَتَ فِرْعَوْنَ اذْ قالَتْ رَبِّ ابْنِ لى‌عِنْدَكَ بَيْتاً فِى الْجَنَّةِ وَ نَجِّنى‌ مِنْ فِرْعَوْنَ وَ عَمَلِهِ وَ نَجِّنى‌ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمينَ) [2]

خداى تعالى براى مؤمنان، به همسر فرعون مثل مى زند، زمانى كه گفت:

خدايا در نزد خودت در بهشت براى من خانه اى بنا كن و مرا از فرعون و عملش نجات ده و از قوم ستمگر رهايى بخش.

علّامه طباطبايى درذيل آيه شريفه مزبور، اسوه بودن اين بانو را چنين بيان مى‌كند:

خداى سبحان در جمله «اذ قالت رب ابن لى عندك بيتا فى الجنه» تمامى آرزوهايى را كه يك بنده شايسته در مسير عبوديتش دارد خلاصه نموده است؛ براى اين‌كه وقتى ايمان كسى كامل شد، ظاهر و باطنش هماهنگ و قلب و زبانش هم آواز مى شود. چنين كسى نمى‌گويد مگر آنچه را كه مى‌كند و نمى‌كند مگر آنچه را كه مى گويد و دردل آرزويى را نمى پروراند و در زبان درخواست آن را نمى كند مگر همان چيزى را كه با عمل‌

[1] - همان، ص 102، به نقل از مجمع البيان

[2] - تحريم (66)، آيه 11