گريه كنندگان (كه از بس گريه كرده اند به اين لقب مشهور شده‌اند) پنج نفرند. آدم، يعقوب، يوسف، فاطمه زهرا و على بن الحسين عليهم السلام. امّا فاطمه آن قدر بر مصيبت پدر (و ديگر مصيبت هاى وارده) گريه كرد تا اهل مدينه به تنگ آمدند و خواهش كردند يا روز گريه كند يا شب. [1]

م- غصب حق‌

هنوز جسم پاك پيامبر سرد نشده بود كه جمعى از انصار در سقيفه بنى‌ساعده به شور نشستند كه بعد از پيامبر، خلافت را به چه كسى بسپارند. اين جمع فراموشكارِ فرمان الهى و حادثه غدير خم، توطئه چينى براى حكومت آينده را تدارك ديدند. تعدادى از مهاجران از تجمّع انصار مطّلع شده، به‌سرعت خود را به آنها رساندند تا قبل از آنكه كارى انجام دهند، جريان را كنترل كنند. سرانجام همان چند نفر مهاجر نبض اوضاع را

[1] - بحارالانوار، ج 43، ص 155. البتّه به نظر مى رسد گريه هاى حضرت زهرا تنها به علت فقدان پدر نبود، بلكه مصيبت‌هاى بعدى نيز تأثير زيادى داشته و اعتراض اهل مدينه (طبقه حاكم) به گريه‌هاى آن حضرت به لحاظ وجهۀ افشاگرانۀ آن بوده است و گرنه، گريۀ عادى، هيچ ضررى را متوجه آنان نمى كرد و دليلى نداشت كه آنها مصرّانه بخواهند كه حضرت يا شبها گريه كند يا روزها. گريه‌هاى حضرت زهرا عليها السلام مانند گريه ها و دعاهاى امام سجاد عليه السلام، افشاگر چهرۀ كريه و زشت ظالمان زمان بود.

در صفحات آينده به مصيبت‌هاى بعدى حضرت زهرا عليها السلام اشاره خواهد شد ولى براى تأييد كلام، سخن امام على عليه السلام را بر سر قبر ايشان مى‌آوريم كه چگونه مصيبت‌هاى بعدى را در گريه ها و مرگ حضرت فاطمه عليها السلام مؤثر مى داند.

حضرت على عليه السلام خطاب به پيامبر فرمود: «بزودى دخترت خبر خواهد داد كه چگونه امّتت بر ضدّ من با يكديگر همدست شدند و دربارۀ پايمال شدن حق وى (فدك) نيز، سرگذشت را از او بپرس و گزارش را از او بخواه زهرا چه بسا درد دلهايى داشت كه چون آتش در سينه اش مى جوشيد و در دنيا راهى براى گفتن آنها نيافت... (فاطمه زهرا، ص 609.)