تا برادرى براى محمد صلى الله عليه و آله باشد.

همان شب خداوند، على را روزى من كرد. [1]

فاطمه، هنگام ولادت على عليه السلام، به كنار كعبه آمد و به پيشگاه خداوند عرضه داشت:

پروردگارا! من به تو و همه پيامبران و كتاب هايى كه از سوى تو آمده و گفتار جدّم، ابراهيم خليل، ايمان دارم؛ او كه اين خانه را بنا كرد.

پروردگارا! به حق او و به حق اين نوزادى كه در شكم من است، ولادت او را بر من آسان كن.

به دنبال آن، ناگهان ديوار كعبه شكافته شد و فاطمه درون خانه رفت و نوزادش، امام على عليه السلام، درون خانه خدا به دنياآمد. [2]

اين، هم فضيلتى براى نوزاد است و هم براى ما در نوزاد. وقتى پيامبر به رسالت مبعوث شد، فاطمه در زمره اولين ايمان آورندگان بود. حضرت براى ملاقات او به خانه‌اش مى‌رفت، او را بسيار احترام مى نمود و در خانه او خواب قيلوله مى كرد. [3]

وفات فاطمه‌

آن بانوى گرامى پيش از مردن به بيمارى مبتلا شد و قدرت سخن گفتن را از دست داد. در آن حال، با اشاره از رسول خدا صلى الله عليه و آله درخواست كرد كه‌

[1] - مناقب، ج 1، ص 37

[2] - زندگانى امير المؤمنين، ج 1، ص 13. علامه امينى نام مدارك و علماى اهل سنت كه اين منقبت را ذكر كرده اند بر شمرده است (الغدير، ج 6، ص 13)

[3] - اعلام النساء، عمررضا كحّاله، ج 4، ص 32