حليمه سعديّه (مادر رضاعى پيامبر)

اشراف مكه، فرزندان خود رابه دايه هاى باديه نشين مى سپردند، تا آنها را در هواى آزاد باديه به دور از شهر مكه، پرورش دهند.

عبدالمطّلب، جدّ و سرپرست پيامبر، در اين فكر بود كه زنى شايسته براى دايگى پيامبر انتخاب نمايد. به همين منظور، دايه هاى فراوانى به منزل آمنه آمدند. ولى طفل شيرخوار، پستان هيچ كدام را قبول نكرد.

حليمه سعديّه، كه بانويى فصيح، عفيف، جميل، و داراى نسبى نيكو بود براى شيردادن و نگهدارى طفل، به منزل آمنه رفت و طفل، پستان او را گرفت.

«عقيل بن ابى وقاّص» وقتى خواست او را به «عبدالمطلب» معرفى كند. گفت:

من، در ميان زنان بزرگ عرب، بانويى عاقل مى شناسم كه فصيح‌ترين و نيكو چهره ترين آنهاست. از حسب و نسب رفيع ترى برخوردار است؛ او حليمه سعديّه است. [1]

بنا به نقلى، عبدالمطّلب به پدر حليمه گفت:

مى خواهم دختر تو را به عنوان دايه نوه شيرخواره ام برگزينم- عبداللّه- پدر حليمه- گفت: من دو دختر دارم، كدامين را مى فرمايى؟ عبدالمطّلب گفت: آن كه از حيث عقل، كامل‌تر و شيرش بيشتر و عفيف‌تر است. عبداللّه‌

[1] - بحارالانوار، ج 15، ص 342