امّ ايمن، در تعدادى از جنگ ها از جمله در غزوه احد و خيبر حاضر بود و كار آبرسانى و مداواى مجروحان رابرعهده داشت. [1] در غزوه احد «حِبّان بن عَرِقَه» از كفّار، تيرى به سوى امّ ايمن انداخت كه به او اصابت كرد. حِبّان خوشحال شد. رسول خدا صلى الله عليه و آله كه شاهد واقعه بود، تيرى به «سعد بن وقّاص» داد، تا تلافى كند. سعد، تير را به طرف حبّان انداخت و به وى اصابت كرد، پيامبر لبخند زد و فرمود:

سعد، انتقام او را گرفتى؛ خداوند دعايت را مُستجاب كند، و تير اندازيت را محكم گرداند. [2]

امّ ايمن، از شجاعت بالايى برخوردار بوده و مى گفت:

اگر رسول خدا صلى الله عليه و آله به زنان، اجازه نبرد مى داد، من نخستين زنى بودم كه در ركابش پيكار مى نمودم. [3]

در روايتى آمده است كه وقتى خبر كشته شدن رسول خدا صلى الله عليه و آله در احد منتشر شد، بسيارى از افراد، فراركرده، خبر كشته شدن پيامبر را در مدينه پخش كردند.

مردان فرارى كه پيش زنان خود مى رفتند، مورد اعتراض آنان قرار مى گرفتند. از جمله فراريان، اوس بن قيظىّ با تنى چند ازافراد بنى حارثه بود كه خود را به مدينه رساند. امّ ايمن، خاك بر چهره آنان پاشيد و براى برخى از آنها دوك آورد و گفت: شمشيرت را بمن بده و دوك بريس! و

[1] - همان، ص 332، با دخل و تصرف

[2] - كامل ابن اثير، ج 2، ص 160

[3] - زنان صدر اسلام، محمد على بحرالعلوم، ترجمۀ محمد على امينى، ص 8