ميرزاى شيرازى نامه‌هايى نيز به رؤساى قبائل شيعه در «سماوه» و «رميثه» نوشت و دستور داد تا براى شورش عليه انگليس، در صورت نپذيرفتن استقلال عراق آماده باشند. [1]

سپس فرمانى خطاب به عموم مردم عراق صادر كرد و در آن مرقوم داشت:

«به برادران عراقى! برادران شما در بغداد و كاظمين و نجف و كربلا و ديگر جاها هم‌پيمان شده‌اند كه دست به تظاهرات مسالمت‌آميز بزنند و برخى اين تظاهرات را آغاز كرده‌اند.

خواسته همه، حقوق مشروع ملت عراق است كه نتيجه آن استقلال اين كشور و تشكيل يك حكومت اسلامى است ان‌شاءاللّه. بنابر اين وظيفه همه شماست كه نمايندگان خود را براى مطالبه اين حقوق، به بغداد گسيل داريد. سعى كنيد به امنيت مردم زيانى نرسانيد و در ميان خود اختلافى پيدا نكنيد، توصيه مى‌كنم در اين جهاد بزرگ به همه عقايد و افكارى كه در ميان مردم وجود دارد احترام بگذاريد ...» [2] «الْاحْقَر محمّدتقى حائرى شيرازى»

پس از اين نامه، نمايندگان مردم، دسته‌دسته راهى بغداد شدند. قدرتهاى انگليسى نخست كار را به امروز و فردا كردن مى‌گذرانيدند اما وقتى ديدند مبارزه جدى است دست به خشونت بردند. اينجا بود كه ميرزا محمّدتقى شيرازى فتواى معروف و تاريخى خود را صادر كرد و خطاب به مردم عراق فرمود:

بر مردم عراق مطالبه حقوق خود واجب است و همچنين بر آنها واجب است كه ضمن مطالبه حقوق خود رعايت صلح و امنيت را بنمايند و آنها مجازند اگر دولت انگليس از پذيرفتن خواستهايشان سرباز زد، دست به اسلحه برده و با دولت انگلستان بجنگند! [3]

پس از انتشار اين فتوا مبارزه وارد مرحله جديدى شد و مردم عراق به همراهى علما در صف دفاع مسلحانه قرار گرفته و با دولت ضداسلامى انگلستان به جنگ پرداختند.

گرچه رهبر اين جهاد مقدس، در گيراگير جنگ يعنى نزديك به چهار ماه پس از صدور فتوا درگذشت، اما راه او همچنان ادامه يافت. و ديگر مراجع عاليقدر و شاگردان آن مرحوم پرچم مبارزه و جهاد را بر دوش گرفتند.

[1] - بيدارگران اقاليم قبله، ص 114.

[2] - همان.

[3] - همان، ص 115، به نقل از نقباء البشر، ج 1، ص 263 به بعد.