وى از نخستين عالمان اسلامى در دوره مشروطه بود كه به نقشه گسترده و خطرناك استكبار جهانى، براى اسلام زدايى و ساختن جامعه‌اى «لائيك» و بيگانه از خدا، زير پوشش «مشروطه» و «قانون اساسى» پى برد و با افشاگرى‌هاى خود اجازه نداد كه به نام آزادى و قانون، بى بند و بارى غربى و آيين بيگانگان بر جامعه اسلامى حاكم گردد.

گرچه دشمنان مغرض كه خود را در لباس آزاديخواهان پنهان كرده‌بودند، به مقابله با اين حامى بزرگ اسلام برخاستند و او را طرفدار استبداد جلوه دادند و سرانجام به شهادت رساندند؛ ولى با گذشت زمان واقعيت تاريخ آشكار گشت و مردم مسلمان هنگامى كه ديدند در مجلس شوراى ملى، قانونگذارى بر پايه اسلام صورت نگرفت و زمام كشور به دست مزدوران بيگانه افتاد، دانستند كه حق با آن شهيد بزرگوار بوده است.

شهيد سيّد حسن مدرس‌

زندگى نامه اجمالى‌

در سال 1287 ه. ق. در دهى دورافتاده به نام «سَرابه كَچو» از توابع اردستان و در خانواده‌اى مذهبى، فرزندى متولد گرديد كه نامش را «حسن» گذاشتند. اين فرزند كه بعدها به عنوان يكى از درخشانترين چهره‌هاى سياسى، مذهبى ايران شناخته‌شد، كسى جز «سيد حسن مدرس» نبود. وى پس از دوران كودكى، تحصيلات ابتدايى را در «قمشه» (شهرضاى فعلى) گذراند. سپس براى ادامه تحصيل به اصفهان رفت و مدت سيزده سال از محضر اساتيدى همچون «ملا عبدالعلى هرندى»، «جهانگير خان قشقايى» و «ملا احمد كاشى» بهره‌هاى علمى برد.

در سال 1309 ه. ق. براى ادامه تحصيلات عالى به كانون فقه و فقاهت، نجف اشرف هجرت كرد و از درس اساتيد بزرگ آن حوزه همچون آيةاللّه «ميرزا محمّدحسن شيرازى» و آيةاللّه «آخوند خراسانى» استفاده برد.

شهيد «سيد حسن مدرس» پس از هفت سال اقامت در عراق به اصفهان بازگشت و