در آن، تقدس بسيار والايى دارد. بر اين اساس، از پيروانش مى‌خواهد كه هرچه بيشتر به فقه روى آورندو خود را از ظلمت جهل و نادانى نجات بخشند. رسول اكرم صلى الله عليه و آله در اين زمينه فرمود:

«لِكُلِّ شَىْ‌ءٍ عِمادٌ وَ عِمادُ هذَا الدِّينِ الْفِقْهُ» [1]

هر چيزى پايه و اساسى دارد و پايه و اساس اين دين، فقه است.

حضرت على عليه السلام به يكى از فرزندانش فرمود:

«تَفَقَّهْ فِى الدِّينِ، فَانَّ الْفُقَهاءَ وَرَثَةُ الْانْبِياءِ» [2]

در دين تفقه كن زيرا فقيهان وارثان پيامبرانند.

از امام صادق (ع) نيز نقل شده است:

بر شما باد كه در دين خدا فقيه بشويد و بيابانى (جاهل) نباشيد؛ زيرا هركس دستورات دين را فرا نگيرد، خدا در قيامت به او نظر نمى‌كند و عمل او پاكيزه نخواهد شد. [3]

اهميت فقه از اين جهت است كه در پرتو آن دستورات اسلام تبيين و زمينه پياده شدن آن در جامعه فراهم مى‌گردد و اين مطلبى است كه دشمنان اسلام از آن بيم دارند. رهبر كبير و عظيم الشأن انقلاب اسلامى رضوان الله عليه در يكى از پيامهاى خود در اين زمينه فرمود:

«همه ترس استكبار از همين مسأله است كه فقه و اجتهاد جنبه عينى و عملى پيدا كند و قدرت برخورد، در مسلمانان به وجود آورد ....» [4]

ب- جانشينان پيامبر (ص)

فقهاى متعهد از نظر موقعيت اجتماعى جايگاه بسيار والايى دارند؛ زيرا آنان‌

[1] - عوالى اللئالى، ابن ابى الجمهور الاحسايى، ج 4، ص 59.

[2] - همان، ص 60.

[3] - اصول كافى، ج 1، ص 55. (فقه و تفقه در كلام معصومين (ع) را مى‌توان به مطلق علم و آگاهى نسبت به معارف دينى معنى كرد بنابر اين معنايى وسيع‌تر از معناى اصطلاحى افاده خواهد كرد.)

[4] - صحيفۀ نور، ج 21، ص 98.