آن به امور مختلف دينى و دنيايى جامعه نيز رسيدگى مى‌كرد. [1]

او رياست دنيا را با علم و عمل توأم داشت، بر تلاوت قرآن، نماز شب و تدريس، مواظبت كامل مى‌نمود و هيچ مقامى را بر مقام علم ترجيح نمى‌داد، با قلبى مطمئن و استوار، زبان به بيان حقايق مى‌گشود وسخنانى نافذ و محكم مى‌گفت. [2]

خدمات فرهنگى، اجتماعى‌

سيد مرتضى همچون علماى گذشته خدمات گسترده و قابل توجهى به جامعه اسلامى كرد. او پس از درگذشت استادش شيخ مفيد، رياست دينى و دنيوى جامعه را بر عهده گرفت و بر اثر وفور علم و دانش، توجه علماى بزرگ و دانش‌پژوهان، به وى جلب گرديد، او با تشكيل حوزه علمى شيعى، دانشمندانى همچون «شيخ طوسى»، «قاضى ابن براج حلبى» و ... تربيت كرد.

سيد مرتضى در راستاى اهميت به دانش، از عايدى املاكش، حقوق و مزايايى براى شاگردان خود مقرر نمود، تا نيازى به كسب و كار نداشته و فارغ البال به تحصيل علوم، بپردازند و يكى از قريه‌هاى خود را وقف كرد تا عايدى آن، به مصرف كاغذ دانشمندان برسد. [3]

سيد مرتضى در جهت رفاه دانشجويان و محققان علوم دينى، بخشى از خانه خود را به اهل علم اختصاص داد تا با استفاده از كتابخانه غنى وى، به تحقيق و مطالعه بپردازند و اين مركز بعدها «دارالعلم» ناميده‌شد. [4]

اين عالم بزرگ علاوه بر فعاليتهاى علمى به جهت اصالت خانوادگى و لياقتى كه داشت، بعد از فوت برادرش «سيد رضى» به سمت نقابت (رياست) علويان منصوب شد و امر تعليم و تأديب، دادرسى و دادخواهى و نظارت بر امور فردى و اجتماعى‌

[1] - روضات الجنات، ج 4، ص 296.

[2] - الغدير، ج 4، ص 268.

[3] - همان، ص 274.

[4] - همان.