قرآن را در مدت كوتاهى حفظ كرد. مناعت طبع و همت والايى داشت و پايبند به دستورات دين بود، از هيچ كس صله و جايزه قبول نكرد ... و همين معنى براى پى بردن به شرافت نفس او كافى است». [1]

اخلاق خوب و خوش رفتارى با مردم گنجينه ارزشمندى بود كه سيد رضى از نياكانش به ارث برده بود. او با رويى گشاده و سيمايى شاداب، با ديگران برخورد مى‌كرد بطورى كه افراد غير مسلمان نيز همچون «ابو اسحاق صابى» (ستاره پرست) مجذوب علم و اخلاق وى شده بودند. [2]

خدمات و مسؤوليتها

سيد رضى دانشمندى متعهد و شيفته خدمت بود. او همچون جد بزرگوارش امير مؤمنان (ع) به دادرسى محرومان و يارى دين خدا پرداخت و در اين راه تلاش زيادى كرد.

گرچه قباى وزارت و صدارت، بر تن وى زيبنده تر از ديگران مى‌نمود ولى مسؤوليتهايى را به عهده گرفت كه بيشتر جنبه مردمى داشت، همچون نقابت علويان، امارت حاجيان و ديوان مظالم.

سيد رضى با وجود مسؤوليتهاى سنگين اجتماعى، رابطه خود را با درس و بحث و تربيت دانشجويان قطع نكرد و شاگردان زيادى تربيت نمود كه هركدام منشأ خيرات و بركات فراوانى براى جامعه اسلامى گرديدند. [3]

اين عالم بزرگ در جهت رفاه دانشجويان و پيشرفت علمى آنان، «دارالعلمى» تأسيس كرد و براى آن كتابخانه و خزانه‌اى فراهم نمود و آنچه را دانشجويان به آن احتياج داشتند، درآنجا جمع آورى كرد و براى شخصيت دادن به آنان، به هر كدام كليدى داد تا نيازمنديهاى خود را برطرف سازند و منتظر انبار دار نمانند. [4]

[1] - شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحديد، مقدمۀ ج 1، ص 11، بيروت.

[2] - مجموعۀ ديدار با ابرار (سيد رضى)، محمد ابراهيم نژاد، ص 43، چاپ سازمان تبليغات.

[3] - الغدير، ج 4، ص 185.

[4] - سيد رضى مؤلف نهج البلاغه، على دوانى، ص 161، انتشارات اسلامى (جامعه مدرسين قم).