علامه حلى‌

«ابو منصور حسن بن يوسف» معروف به «علّامه حلّى» در سال 648 هجرى قمرى در «حِلّه» متولد شد. پدرش «يوسف بن على حلّى» از فقهاى بزرگ شيعه و مادرش بانويى عفيف از خاندان علم و دانش و خواهر محقق اول بود. [1]

علامه حلّى تحصيلات ابتدايى را نزد پدرش گذراند و براى تكميل علوم وارد حوزه‌هاى شيعى شد و از محضر فقها و علماى وقت همچون «محقق اول» و «خواجه نصير طوسى» استفاده‌هاى علمى فراوانى برد و آنچنان در علم و عمل پيشرفت كرد كه لقب «علامه وقت» و «مروّج المذهب» گرفت و پس از محقق اول، رياست شيعه به وى محول گرديد. [2]

علامه حلى در راستاى گسترش معارف اسلام تلاشهاى فراوانى كرد و در راه تأليف و تدريس و بيان احكام دين، زحمات زيادى متحمل شد. وى سرانجام در سال 726 هجرى قمرى درگذشت و در كنار مرقد مطهر على (ع) دفن شد.»

اخلاق و رفتار علامه حلّى‌

علامه حلّى زندگى ساده‌اى داشت و به مظاهر مادى بى‌رغبت بود. تقوايش بى‌نظير بود و به نماز شب، صله رحم، و دستگيرى از فقرا اهميت زياد مى‌داد. به اهل بيت پيامبر (ص) و فرزندان آن حضرت عشق مى‌ورزيد و علما و بزرگان را احترام مى‌نمود. [4]

قرآن را زياد تلاوت مى‌كرد و به تفكر در معانى آن مى‌پرداخت و به صفات فضيلت همچون صبر، توكل، رضا و محاسبه نفس، آراسته بود. [5]

خدمات و مبارزات فرهنگى- سياسى‌

علامه حلّى در راستاى گسترش فقه شيعه علاوه بر تدريس، كتابهاى كم نظيرى‌

[1] - سفينة البحار، ج 2، ص 228.

[2] - الكنى و الالقاب، ج 2، ص 478.

[3] - همان، ص 480.

[4] - سفينة البحار، ج 2، ص 228.

[5] - الكنى والالقاب، ج 2، ص 478-479.