جانشينى فقها از امامان معصوم (ع) در موارد زيادى ثابت شده است به گونه‌اى كه در اين مسأله فرقى بين منصبهاى امام (ع) نيست. بلكه مى‌توان ادعا كرد كه همه فقهاى شيعه در اين موضوع اتفاق نظر دارند زيرا در موارد زيادى از كتابهايشان مردم را به حاكم ارجاع داده‌اند و مقصود از حاكم در ساير موارد، نايبان امام (ع) در زمان غيبت است كه همان فقها مى‌باشند ....» [1]

او در قسمت ديگرى از استدلالش مى‌فرمايد:

«... علاوه بر نصب فقها از سوى امام (ع) ضرورت نيز اقتضا مى‌كند كه فقيهان در زمان غيبت ولايت داشته و بتوانند حدود اسلامى را اجرا كنند. زيرا احقاق حقوق عموم و لزوم اعمال ولايت و وجود جمع زيادى از شيعيان در جامعه، در طول زمان و صدور روايات صريح در اين زمينه، اقتضاء چنين ولايتى را مى‌نمايد؛ زيرا اگر ولايت عمومى براى فقها ثابت نباشد، بسيارى از امور دينى شيعيان تعطيل مى‌گردد ....» [2]

اين عالم بزرگ سرانجام مى‌گويد:

«من تعجب مى‌كنم از وسوسه‌اى كه در ذهن بعضى نسبت به اين مسأله صورت مى‌گيرد. چرا كه اين موضوع به قدرى روشن است كه اگر فقيهى در آن شك كند گويا طعم فقه را نچشيده است و از رمزها و اشارات سخنان معصومين (ع) چيزى نفهميده و در كلمات آنان دقت نكرده است ... و بالجمله مسأله ولايت فقيه از واضحاتى است كه احتياج به استدلال ندارد ....» [3]

شيخ مرتضى انصارى‌

شيخ انصارى در سال 1214 هجرى قمرى در شهر دزفول ديده به جهان گشود. پس از دوران كودكى، تحصيلات ابتدايى و علوم متداول آن زمان را نزد عمويش «شيخ حسين‌انصارى» فرا گرفت و در سن بيست سالگى همراه پدرش به قصد زيارت مشاهد مشرفه راهى عراق شد. در شهر كربلا با مرجع تقليد وقت آيت‌الله «سيدمحمد مجاهد» آشنا

[1] - جواهر الكلام، ج 21، ص 396.

[2] - همان.

[3] - همان.