صدايش به جايى نمى‌رسد. در چنين وضعى پيامبر به پيروان خود، روح اميد مى‌دمد و آنان را به نيكبختى ابدى نويد مى‌دهد:

(وَ يَؤْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ بِنَصْرِ اللَّهِ)

و اين وعده خداوند با پيروزى در جنگ «بدر» كه همزمان با پيروزى روم بود محقق گرديد. [1]

پيروزى مسلمانان‌

در صدر اسلام سران قريش و دشمنان محمد صلى الله عليه و آله در اوج قدرت بودند و مسلمانان مكّه از نظر نفرات، تسليحات و تداركات (عِدّه و عُدّه) در ضعف شديد بودند و براى جنگ و پيكار هيچ‌گونه آمادگى و امكانات نداشتند. در چنين موقعيتى كه راهى براى نجات جان و مال خود نمى‌يافتند، قرآن پيروزى قريب‌الوقوع و آينده درخشان آنان را نويد و شكست عاجل و حتمى دشمن اسلام را بشارت داد:

( امْ يَقُولُونَ نَحْنُ جَميعٌ مُنْتَصِرٌ سَيُهْزَمُ الْجَمْعُ وَ يُوَلُّونَ الدُّبُرَ) [2]

يا مى‌گويند: ما جماعتى هستيم پيروزمند [ولى‌] بزودى آن جمع در هم شكسته خواهد شد و پشت كرده خواهد گريخت.

اين پيشگويى پس از چند سال و بعد از هجرت پيامبر صلى الله عليه و آله در مدينه و در جنگ «بدر كبرى» تحقق يافت. خداوند مسلمانان را بطور شگفت‌انگيز و ناباورانه بر مشركان متّحد و بت‌پرستان منسجم مكّه پيروز نمود و مسلمانان توانستند ضربه سنگينى بر آنها وارد آورند. نكته قابل دقت اينكه آيه بطور ضمنى دلالت دارد كه سرآغاز اين شكست، از ناحيه خود دشمن خواهد بود و چنين هم شد زيرا كه اين فتح و شكست در بدر كبرى‌ ظاهر گشت و آن را خود آنها پديد آوردند ولى با يارى خداوند سر افكنده و شكست خورده برگشتند.

[1] - ر. ك: تفسير نمونه، ج 16، ص 363.

[2] - قمر (54)، آيات 44-45.