تغيير نمى‌يافت و حياتشان به هلاكت نمى‌انجاميد:

(... وَ ما كُنَّا مُهْلِكىِ الْقُرى‌ الَّا وَ اهْلُها ظالِمُونَ)[1]

ما نابود كننده آباديها نيستيم مگر آنكه اهلش ستمگر باشند.

قوم «عاد» و «ثمود» نمونه بارزى هستند كه قرآن در مواردى به سرنوشت و تاريخ گذشته آنها اشاره مى‌كند و سبب افول حيات پرنعمتشان را يادآور مى‌شود:

قوم عاد جمعيتى بودند كه در سرزمين «احقاف» در جنوب جزيره عربستان زندگى مى‌كردند. از نظر قدرت جسمانى، تمكّن مالى و تمدّن، بسيار پيشرفته بودند، قصرهاى زيبا و خانه‌هاى محكم و مجلّل مى‌ساختند. در مكانهاى بلند و قُلّه‌ها و كوههاى عظيم بناهايى بر پا مى‌كردند كه نشانه قدرت مالى، فنى و هنرى آنها بود [2]آنان پيوسته خودنمايى مى‌كردند و به نيرومندى خود مى‌باليدند و مى‌گفتند:

(مَنْ اشَدُّ مِنَّا قُوَّةً) [3]

چه كسى از ما نيرومندتر است؟

قوم ثمود نيز در يك منطقه كوهستانى ميان شام و حجاز مى‌زيستند زندگى بسيار مرفّهى داشتند، از سرزمين آباد، مسطح و پر آب برخوردار بودند و باغ و بستانهاى فراوانى داشتند. در فن و هنر خانه‌سازى و سنگ‌تراشى و ... مهارت خاصّى به دست آورده و در ميان كوهها، خانه‌هاى زيبايى از سنگ مى‌تراشيدند تا از حوادث روزگار در امان بمانند. [4]

آنها نيز همانند قوم عاد طغيان كردند و راه ظلم و ستم برگزيدند و به همين جهت همگى نابود گشتند و منقرض شدند:

(وَ انَّهُ اهْلَكَ عاداً الْاولى‌ وَ ثَمُودَاْ فَما ابْقى‌ وَ قَوْمَ نُوحٍ مِنْ قَبْلُ انَّهُمْ كانُوا هُم‌

[1] - قصص (28)، آيۀ 59.

[2] - ر. ك: قصّه‌هاى قرآن، ترجمه مصطفى زمانى، ص 43؛ و تفسير نمونه، ج 20، ص 236.

[3] - فصلت (41)، آيۀ 15.

[4] - قصه‌هاى قرآن، ص 49؛ و تفسير نمونه، ج 27، ص 54.