خداست. و پاداش آن را آمرزش گناهان و مسكنهاى پاك در بهشت جاودان، و (در نهايت رضوان خدا كه از همه اجرها بزرگتر مى‌باشد، قرار داده است.

خداوند در قرآن مجيد از محبوبش خبر داده و فرموده است: «خداوند مجاهدان راه حق را كه همچون بناى استوار در برابر دشمن ايستاده و نبرد مى‌كنند دوست دارد.» [1] صفهاى خود را چنان بناى سربى محكم و فشرده سازيد. زره‌داران را پيشاپيش و بى‌زرهان را عقل لشكر بگماريد. دندآنهارا بفشريد؛ زيرا سبب مصون ماندن جمجمه از ضربات شمشير و نيرومندى قلب و آرامش دل مى‌گردد. صداها را خاموش كنيد؛ زيرا باعث رستن از سستى و شكست مى‌شود و متانت و وقار مى‌آورد پرچمها را جا به جا نكنيد و آنها را فقط به دست دلاورانِ با حَمِيَّتْ بسپاريد؛ كسانى كه در مصائب و سختى‌ها شكيبا هستند و به همه سوى پرچم چيره‌اند، آن را از راست و چپ و جلو و پشت سر حفظ مى‌كنند » [2]

پس از سخنان اميرمؤمنان عليه السلام هر يك از اصحاب وى نيز با انجام سخنرانى، نيروهاى قبيله خود را براى جنگ برانگيختند. از جمله: «سعيد بن قيس» در جمع يارانش برخاست و ضمن تجليل از مقام حضرت امير عليه السلام و ياران او، به معرفى معاويه پرداخت. و ياران خود را به جنگ با او تشويق كرد. [3]

پس از آمادگى دو سپاه، نبرد سختى «روز چهارشنبه» در گرفت. با فرا رسيدن شب، دو طرف- بدون دستيابى به پيروزى نهايى- به قرارگاه خود بازگشتند. [4]

اميرمؤمنان عليه السلام روز پنج شنبه نماز صبح را خواند و پس از ايراد خطابه و تشويق سربازان به جنگ، اسبى طلبيد [5] و پس از سوار شدن، رو به قبله ايستاد و در حالى كه دستان خود را به آسمان بلند كرده بود عرضه داشت:

«پروردگارا! گامها به سوى تو حركت مى‌كند و بدنها به رنج مى‌افتد و دلها به وحشت و لرزه مى‌افتد و دستها به سوى تو افراشته مى‌شود و ديدگان، مات تُوْانْد. سپس اين آيه را خواند. «پروردگارا! ميان ما و قوم ما به حقّ داورى كن‌

[1] -صف، آيه 4: (انَّ‌ اللّٰهَ‌ يُحبُّ‌ الَّذينَ‌ يُقاتِلونَ‌ فى سَبيلِه صَفًّا كَأنَّهُم بُنْيانٌ‌ مَرْصوصٌ‌)

[2] - قسمتى از خطبه 124 نهج البلاغه و وقعه صفين، ص 235

[3] -وقعه صفين، ص 236

[4] - كامل ابن اثير، ج3، ص 296

(5-پيش از اين، مركب امام عليه السلام استر بود، امّا آن روز دستور داد اسبى كه پر و درازدم بود و به خاطر نيرومندى‌اش دو لجامه‌بود و مين را با دو دست مى‌كاويد، براى آن حضرت آماده كنند.