گرامى صلى الله عليه و آله پيش‌بينى كرده بود، فرمود: «لا الهَ الَّا اللَّهُ و اللَّهُ اكبر؛ تاريخ تكرار مى‌شود. [1]

امروز من براى فرزندان آنان مى‌نويسم همچنان كه رسول خدا صلى الله عليه و آله براى پدرانشان نوشت.» [2]

سرانجام، متن قرارداد با حذف عنوان «اميرالمؤمنين عليه السلام» بگونه‌اى كه مورد توافق طرفين بود نوشته شد، كه به برخى از مواد مهمّ آن اشاره مى‌كنيم:

1. دو طرف، تسليم حكم خدا در قرآن و سنّت پيامبر صلى الله عليه و آله باشند و آنچه برخلاف حكم قرآن و سنّت است براى از ميان بردن آن بكوشند.

2. «حَكَمَيْن» ابوموسى اشعرى و عمروعاص هستند و بايستى- تا زمانى كه از حقّ تجاوز نكنند- جان و مال و ناموسشان در امان باشد.

3. «حَكَمَيْن» و همه مسلمانان موظّفند حكم موافق قرآن و سنّت را بپذيرند و بدان عمل كنند.

4. تا زمان حُكْمِ «حَكَمَيْن» آتش بس برقرار است و هيچيك از دو طرف حقّ تعرّض به ديگرى را ندارد.

5. داوران مى‌توانند نقطه متوسّطى بين شام و عراق را اختيار كنند. و هيچ كس- بجز افرادى كه مورد توافق دو طرف باشند- حقّ شركت در مجلس داورى را ندارد. مدّت داورى نيز تا آخر ماه رمضان است.

6. اگر داوران تا زمان مقرّر بر پايه قرآن و سنّت حكم نكردند، دو طرف مجازند به حالت اوّل برگردند و با يكديگر بجنگند.

قرارداد را عدّه‌اى از رجال همچون: «عبداللَّه بن عبّاس»، «مالك»، «امام حسن» و «امام حسين» عليهما السلام، «سعيد بن قيس» و «اشعث» و از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام و «حبيب بن‌

[1] -اين جمله معادل فرماش آن حضرت: «سُنَّةً‌ بِسُنَّةٍ‌» آورده شده است

[2] - فَالْيَوْمَ‌ اكْتُبُها الى ابْنائِهِمْ‌ كَما كَتَبَها رسُولُ‌ اللّهِ‌ الى آبائِهِمْ‌ سُنَّةً‌ وَ مُثْلاً. وقعه صفين، ص 508؛ شرح ابن ابى‌الحديد، ج2، ص 232 و تاريخ طبرى، ج5، ص 52