با استناد به آيه‌اى از قرآن [1] و حكم عقل، مشروعيّت «حَكَمِيَّت» را ثابت كرد؛ ولى آنان در پاسخ همان حرفهاى هميشگى خود را تكرار كردند. [2]

به دنبال ابن عبّاس آن حضرت نيز به سوى آنان رفت و در خيمه يزيد بن قيس- كه از قبل شناسايى شده بود- وارد شد. و پس از اقامه دو ركعت نماز به سوى جمعيّت حركت كرد. ابتدا پرسيد: رهبر شما كيست؟ گفتند: «ابنُ الْكَوّاء» فرمود: چه چيز شما را عليه ما برانگيخت؟ گفتند: تعيين حكميّت از ناحيه شما. فرمود: حكميت چيزى بود كه خود شما پيش آورديد و من سخت مخالف آن بودم. آنان ضمن تأييد سخنان آن حضرت، روش فعلى خود را چنين توجيه كردند كه كارهاى گذشته ما كفر بوده و ما از آن توبه كرده‌ايم. تو نيز توبه كن تا بار ديگر با تو بيعت كنيم.

امام عليه السلام فرمود: «انّى اسْتَغْفِرُاللَّهَ مِنْ كُلِّ ذَنْبٍ» خوارج كه تصور كرده بودند حضرت از پذيرش «حكميّت» توبه كرده است همگى با اميرمؤمنان عليه السلام به كوفه بازگشتند و به حسب ظاهر غائله پايان يافت. [3]

تحريكات منافقين‌

منافقان و فرصت طلبان كه اقتدار حكومت و آرامش مملكت را نمى‌توانستند تحمّل كنند پس از بازگشت خوارج، دست به شايعه پراكنى زدند و چنين مطرح كردند كه اميرمؤمنان عليه السلام از موضوع «حكميّت» پشيمان شده، آن را گمراهى مى‌داند و در صدد فراهم آوردن امكانات جنگ است تا به سوى معاويه باز گردد. [4]

شايعات به گوش معاويه رسيد. فردى را به كوفه فرستاد تا اطلاعات بيشترى كسب كند.

معاويه هر چند آن حضرت را مى‌شناخت و مى‌دانست كه امام عليه السلام هرگز ار مسير قرآن و اسلام بيرون نخواهد رفت و پيمانى را كه بسته است نقض نمى‌كند؛ ولى شايد براى اينكه

[1] -آيه مورد استناد ابن عباس آيه 35 از سوره نساء است: (وَ انْ‌ خِفْتُمْ‌ شِقاقَ‌ بَيْنَهِما فَابْعَثوُا حَكَماً مِنْ‌ اهْلِه وَ حَكَماً مِنْ‌اَهْلِها) وجه استدلال بدين گونه بود كه خداوندى كه جريان داورى را براى اصلاح يك خانواده لازم بداند چطور ممكن است درباره امتى بزرگ، مشروع نداند

[2] - كامل ابن اثير، ج3، ص 327

[3] -تاريخ يعقوبى، ج2، ص 191؛ كامل، ج3، ص 328؛ سيرة‌الائمة الانثى عشر، ج1، ص 489 و عقد الفريد، ج2، ص 388

[4] - سيرة الائمة الاثنى عشر، ج1، ص 489