هنوز پيك از شترش پياده نشده بود كه پيرامونش را گرفتند و خبر نامه را مى‌پرسيدند.

اين كار را با ابن عباس نيز تكرار كردند. و چون وى، مطلب را از آنان پنهان داشت، گمان بد درباره‌اش بردند و اظهارنظرهاى مختلف كردند. چندان كه ابن عباس از حماقتشان ناراحت شد و با لحنى سرزنش‌آميز به آنان گفت:

«واى بر شما تا كى بر سر عقل نمى‌آييد. نمى‌بينيد پيك معاويه مى‌آيد و هيچكس نمى‌داند براى چه آمده است. از آنان سر و صدايى شنيده نمى‌شود؛ و حال آنكه شما نسبت به من هر روز به بدگمانى مشغوليد». [1]

نتيجه حكميّت و بازتاب آن‌

بحث و گفتگو ميان داوران، حدود دو ماه بطول انجاميد. ابوموسى مى‌كوشيد در ضمن مذاكرات، خلافت «عبداللَّه بن عُمر» را بر عَمْروعاص تحميل كند. از سوى ديگر عمروعاص با تعريف و تمجيد از معاويه و معرفى وى به عنوان ولىّ دم عثمان، سعى مى‌كرد ابوموسى را به پذيرش خلافت وى متقاعد كند.

سرانجام بر اين اتفاق كردند كه حضرت على عليه السلام و معاويه را از خلافت خلع كنند و امر خلافت را به «شوُرى‌» واگذارند. پس از اين توافق، اعلام كردند مردم براى استماع نتيجه حَكَميّت جمع شوند.

پس از اجتماع مردم، ابوموسى رو به عمروعاص كرد و گفت: منبر برو و نظريّه خويش را اعلام كن. عمروعاص- كه از نخست براى چنين روزى از او تجليل مى‌كرد- با تعجب گفت: «سُبحانَ اللَّهُ! حاشا كه من (چنين جسارتى بكنم و پيش از تو منبر روم؛ در حالى كه خداوند تو را در ايمان و هجرت مقدم داشته و تو نماينده اهل يمن به سوى رسول خدا صلى الله عليه و آله و بالعكس، نماينده رسول گرامى به سوى آنان هستى. علاوه بر آنكه تو از نظر سِنّى نيز از من بزرگترى. بنابراين تو ابتدا صحبت كن» [2].

ابوموسى خواست سخن آغاز كند ولى ابن عبّاس به وى گفت: عمروعاص قصد فريب تو

[1] - همان مدرك، ص 534

[2] - مراجعه شود به الامامة و السياسة، ج 1، ص 118 و وقعه صفين، ص 544