شتافت ولى پس از لحظاتى پيكر مجروح او بر خاك افتاد. مرگ برادر، مرحب را سخت متأثر كرد، لذا براى گرفتن انتقام، در حالى كه غرق در سلاح بود به نبرد حضرت على عليه السلام آمد.

پس از گفت و شنودى كه بين آن دو انجام گرفت چيزى نگذاشت كه شمشير برنده قهرمان اسلام بر فرق مَرْحَبْ فرود آمد و او را به خاك افكند. ديگر دلاوران يهود، گريخته و به درون قلعه پناه بردند و در را بستند. امام عليه السلام فراريان را تعقيب كرد و چون در را بسته ديد، با قدرت الهى درى را كه بيست تن مى‌بستند يك تنه از جا كند و بر روى خندق قلعه يهوديان افكند، تا سربازان اسلام، از آن گذشتند و آن لانه فساد و كانون خطر را در هم كوبيدند. [1]

و از آنجايى كه پيروزى چشمگير مسلمانان در غزوه «خَيْبَر» در پرتو فداكارى و دلاورى امير مؤمنان على عليه السلام به دست آمد، آن حضرت را «فاتح خيبر» مى‌نامند.

حضرت على عليه السلام و جانشينى پيامبر صلى الله عليه و آله‌

بدون ترديد يكى از بزرگترين و مهم‌ترين مسائل اسلامى، مسأله رهبرى امّت و ولايت و سرپرستى امور مسلمانان است. به لحاظ همين اهميت، پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله سعى داشت مسأله رهبرى آينده جامعه اسلامى را در زمان حيات خود حل كند لذا از اولين روز «دعوت»، مسأله ولايت را همراه توحيد و نبوّت، صريحاً بيان فرمود. و بر اساس مجموعه خصوصيات و فضائل و كمالاتى كه در وجود مقدس على عليه السلام بود، از سوى خدا فرمان داشت تا سرپرستى و ولايت على عليه السلام را بر امور دين و دنياى مسلمانان، و جانشينى وى را پس از خود، اعلام نمايد.

رسول گرامى صلى الله عليه و آله اين رسالت الهى را در موارد گوناگون، اعلام فرمود و ما- به منظور رعايت اختصار- تنها به سه مورد آن اشاره مى‌كنيم.

حديث يَوْمُ الدّار

حديث منزلت‌

[1] - ارشاد مفيد، ص 65 و بحارالانوار، ج21، ص14