- دشمنان كينه توز

امام عليه السلام در ميان مسلمانان، دشمنان كينه توزى داشت كه در طول جنگها، پدران، برادران و بستگان آنان را كشته بود، از آن روز آنان دشمنى و كينه او را سخت به دل داشتند.

در چنين موقعيتى، هر گاه امام عليه السلام از طريق قيام مسلحانه در صدد گرفتن حق خويش برمى آمد، آنان به ترويج دروغ و نفاق مى‌پرداختند و مى‌گفتند: على عليه السلام بين مسلمانان شكاف انداخته و به نام دين بر ضدّ آن حضرت پيكار مى‌كردند. نتيجه اين پيكار امور ذيل بود:

* ممكن بود امام عليه السلام در نخستين لحظات جنگ، بسيارى از عزيزان و ياران خودرا از دست بدهد بدون اينكه حقّ به جاى خود بازگشته باشد.

* دركنار ضايعه فوق طبعاً بسيارى از مخالفان نيز كشته مى‌شدند. در نتيجه، قدرت مسلمانان درمركز رو به ضعف مى‌گراييد.

* بر اثر پيدايش ضعف مركزى، قبايل دور دست كه اسلام در دلهاى آنان كاملًا رسوخ نكرده بود به صف مرتدان مى‌پيوستند و چه بسا بر اثر قدرت آنان و ضعف رهبرى درمركز، چراغ اسلام به خاموشى مى‌گراييد.

انجام بيعت

اكثر مورخان نوشته‌اند كه حضرت على عليه السلام تا پس از رحلت فاطمه عليه السلام با ابوبكر بيعت نكرد. [1]

با از دست دادن فاطمه عليه السلام و مشاهده بى اعتنايى مردم و وضع پريشان مسلمانان، با ابوبكر بيعت كرد ولى خاطرات تلخ اين روزها را هيچگاه ازياد نبرد، و پيوسته از آن روزها شكايت مى‌كرد.

« فَرَايْتُ انَّ الصَّبْرَ عَلى هاتا احْجى فَصَبَرْتُ وَ فِى الْعَيْنِ قَذَى وَ فِى الْحَلْقِ شَجاً»

براى من روشن بودكه- به حكم عقل و وظيفه‌اى كه به عهده داشتم- چاره‌اى‌

[1] - براى آگاهى بيشتر مراجعه شود به اسد الغاية، ج3، ص222، تاريخ يعقوبى، ج2، ص126، استيعاب، ج2، ص244، التنبيه و الاشراف، ص250 و الامامة و السياسة، ج1، ص20