طلحه و زبير بيعت كردند، بعد گروهى كه از مصر، بصره و كوفه آمده بودند و سپس تمام مردم. [1]

سرور شادمانى پس از بيعت‌

(براى مطالعه

پس از انجام بيعت، سرور و شادمانى تمام مردم را فرا گرفت. آنان از اينكه با وصىّ و برادر رسول خدا صلى الله عليه و آله بيعت كرده‌اند خرسند بودند. امام عليه السلام وضع روحى مردم را پس از بيعت چنين توصيف مى‌كند:

«سرور و خوشحالى مردم آن روز به خاطر بيعت با من، چنان شدت داشت كه كودكان نيز به وجد آمده بودند، و پيران با پاى ارزان خود، به راه افتاد بودند، بيماران بر دوش افراد سوار شده، و زمين گيران بر آن، حسرت مى‌بردند.» [2]

علاوه بر خوشحالى عمومى، عدّه‌اى اط بزرگان صحابه يكى پس از ديگرى برخاستند و در جمع مردم با ايراد خطابه، مسرّت و رضايت قلبى خود را اظهار نموده، مردم را به پايدارى در برابر پيمان خود وتقويّت حكومت جديد دعوت كردند، از جمله:

1- ثابت بن قيس، سخنگوى انصار گفت:

«اى اميرمؤمنان! به خدا سوگند، اگر ديگران در زمامدارى، بر تو سبقت گرفتند، ولى در دين نتوانستند بر تو برترى پيدا كنند آنان به تو نيازمند بودند ولى تو به احدى نياز نداشتى.» [3]

2- خُزَيْمَةِ بْنِ ثابِتْ گفت:

«اى امير مؤمنان! ما براى زمام امور خود جز تو را نشناختيم .

تو پيش قدم‌ترين مردم در ايمان، و عارفترين آنان نسبت به خدا، و سزاوارترين فرد نسبت به مقامات رسول خدا صلى الله عليه و آله هستى، آنچه ديگران دارند، تو نيز دارى،

[1] - همان مدرك

[2] - نهج البلاغه، خ 229 «وَ بَلَغَ‌ مِنْ‌ سُرُور النّاس بِبِيْعَتِهِمْ‌ ايّاىّ‌ ان ابْتَهَجَ‌ بِهَ‌ الصَّغيرُ وَ هَدَجَ‌ الَيْهَا الكبيُر وَ كامَلَ‌ نَحْوَهَا الْعَليلُ‌ و حَسَرَتْ‌ الَيْها الْكِعابُ‌.»

[3] -تاريخ يعقوبى، ج‌؟؟؟، ص179