ولى كمالات و فضائل تو را ديگران ندارند.» [1]

3- صَعْصعة بنِ صَوحان:

«اى اميرمؤمنان! مقام خلافت به واسطه تو زينت گرفت. خلافت به تو نيازمند است ولى تو به آن نياز ندارى.» [2]

اضطراب و نگرانى قريش‌

(براى مطالعه

قريش و همه كسانى كه از حقّ روگردان، و در زمان حكومت عثمان، از امتيازاتى برخوردار بودند، با اضطراب و نگرانى به حكومت امام عليه السلام رو آوردند و چاره‌اى جز تسليم نداشتن. زيرا افكار عمومى با امير مؤمنان عليه السلام بود و آنان چون نمى‌توانستند بر خلاف جامعه اسلامى قدم بردارند ناچار با آن حضرت بيعت كردند، ولى كينه او را به خاطر اينكه سران مشركان قريش و كفّار را به هلاكت رسانده بود، همچنان به دل داشتند.

علاوه براين، آنان مى‌دانستند كه سياست حضرت على عليه السلام، هرگز با چپاولگرى و غارت بيت المال، سازش ندارند.

قريش به اندازهاى كينه امير مؤمنان عليه السلام را به دل داشت كه ابن ابى الحديد مى‌گويد:

«با اينكه تا آن وقت مدّت زيادى از رحلت پيغمبر صلى الله عليه و آله مى‌گذشت ولى بغض و كينه قريش نسبت به على عليه السلام نه تنها كاهش نيافته بود بلكه آنان اين دشمنى ديرينه را به كودكانشان نيز تلقين كرده بودند.» [3]

گوشه نشينان‌

عدّه معدودى از بيعت اميرمؤمنان عليه السلام كناره گرفتند. مسعودى نام آنان را قُعّاد (نشستگان [4] و ابوالفداء، معتزله [5] گذارده است. وقتى از امام عليه السلام درباره آنهاسؤال شد فرمود:

[1] - همان مدرك

[2] - همان مدرك

[3] -شرح ابن ابى الحديد، ج11، ص114

[4] -مروج الذهب، ج2، ص353

[5] -تاريخ ابى الفداء، ج1، ص171