سخنرانى پرداخت و در سخنان خود عثمان را مظلوم معرفى كرد و احساسات جمعيّت را بر ضدّ مردم مدينه و غير آنان كه در قبل عثمان سهيم بودند تحريك كرد و حاضران را به خونخواهى و قيام عليه آنان فرا خواند. [1]

گرد آمدن مخالفان در مكه‌

مخالفان حكومت اميرمؤمنان عليه السلام به محض آگاهى از برافراشته شدن پرچم مخالفت توسط عايشه در مكّه، از هر سوى اطرافش گرد آمدند.

طلحه و زبير پس از پيمان شكنى به وى پيوستند. از سوى ديگر بنى اميه كه با اميرمؤمنان عليه السلام عداوت ديرينه داشتند و در انتظار فرصت مناسبى به سر مى‌بردند و پس از قتل عثمان، از مدينه به مكّه گريختع بودند، زير پرچم عايشه قرار گرفتند. همچنين استانداران دوران عثمان كه به وسيله اميرمؤمنان عليه السلام عزل شده بودند با ثروتهاى كلان، به عايشه روى آوردند، و خلاصه تمام احزاب مخالف كه هر كدام عقده خاصى از امام عليه السلام به دل داشتند در مكّه اجتماع كردند و هسته مركزى «ناكثين» را به وجود آوردند. سران مخالف، درمنزل عايشه جلسه گرفتند و درباره طرح شورش گفتگو كردند.

عايشه گفت:

«اى مردم! حادثه‌اى بزرگ و كارى ناپسند رخ داده است. برخيزيد و از برادران مصرى خود كمك بگيريد. مردم شام نيز به حمايت شما بر مى‌خيزند.

شايد خدا انتقام عثمان و مسلمانان را بگيرد.» [2]

طلحه و زبير نيز طى سخنرانى عايشه را تشويق به جنگ با اميرمؤمنان عليه السلام كردند و از وى خواستند از مدينه صرف نظر كند و در كنار آنان باشد.

به سوى عراق‌

با تلاش هسته مركزى «ناكثين»، لشكر مجهزّى فراهم شد، سران سپاه در مورد اينكه عمليّات را از كجا آغاز كنند به مشورت پرداختند. و سرانجام تصميم گرفتند به سوى‌

[1] - تاريخ طيرى، ج4، ص448، كامل ابن اثير، ج3، ص207 و انساب الاشراف بلاذرى، ج2، ص218

[2] - تاريخ طبرى،ج 4، ص452-450