و با على عليه السلام بيعت كرده‌اند. اينك نظر شما در اين باره چيست؟»

«حَكيمِ بْنِ جَبَلَهِ عَبْدى» برخاست و گفت:

«نظر ما اين است كه اگر برما حمله كردند با آنان مى‌جنگيم و اگر باز ايستادند، از ايشان مى‌پذيريم. من، در عين اينكه زندگى را دوست دارم ولى در راه حقّ هيچ وحشتى از رويارويى با آنان ندارم »

بقيه نيز رأى او را پسنديدند. [1]

نخستين برخورد

پس ار ورود عايشه به «مِرْبَد» عدّهاى از هواداران بصرى آنان به سپاه پيوستند و تعداد زيادى از مردم بصره و ياران عثمان نيز در اطراف آنان گرد آمدند.

با سخنرانى سران لشكر و تحريك مردم به خونخواهى عثمان، طرفداران عثمان دو دسته شدند، گروهى سخنان عايشه، طلحه و زبير را تأييد كردند مى‌گفتند: براى خوب منظورى آمده‌اند.

ولى دسته ديگر، آنان را دروغگو توصيف مى‌كردند و مى‌گفتند به خدا دروغ مى‌گوييد ما از آنچه شما بر زبان مى‌آوريد چيزى نمى‌فهميم.

در نتيجه اين اختلاف، به روى همديگر خاك افكندند و ريگ پرانيدند، و اوضاع متشنج شد. [2] سران لشكر به همراه مروان و عبدالله بن زبير و عدّه‌اى ديگر، به طرف استاندارى رهسپار شدند و از عثمان خواستند كه از آنجا خارج شود؛ ولى او بدرخواست آنان اعتنايى نكرد.

برخورد شديدى ميان نيروهاى عثمان و اشغالگران، رخ داد و تا نزديك غروب ادامه يافت و پس از كشته شدن بسيارى از مدافعان و مجروح شدند تعدادزيادى از دو طرف، سرانجام با دخالت مردم، آتش بس برقرارا شد و طرفين قرداد صلح موقتى نوشتند.

مواد قرداد عبارت بود از:

[1] - الامامة و السياسة، ج1، ص61-60

[2] -كامل ابن اثير، ج3، ص213-212 و تاريخ طبرى، ص464-463