نيز مى‌دانندكه به خطا مى‌روند. و چه بسا عالمى كه جهلش او را مى‌كشد بدون اينكه از عملش نفعى ببرد.

مرا با قريش چه كار! به خدا سوگند در حال كفرشان آنان را كشتم. اكنون نيز كه فريب هواى نفس و شيطان را خورده‌اند (و آشوب مى‌كنند آنان را مى‌كشم » [1]

روز دوّم و سوّم نيز براى آماده ساختن افكار مردم، سخنرانيهاى مهيّجى ايراد فرمود: و سرانجام اعلان جنگ كرد، سهل بن حنيف را در مدينه جانشين خود كرد [2] و با لشكرى مجّهز كه بالغ بر هفتصد نفر مى‌شد مدينه را به عزم عراق ترك نمود.

در ربذه‌

امير مؤمنان عليه السلام در ربذه چند روز توقف كرد. در طول اين مدت عده‌اى از انصار از مدينه از جمله «خُزَيْمَةِ بْنِ ثابِت» و همچنين حدود ششصد سواره نظام از طايفه طىّ، به سپاه اميرمؤمنان عليه السلام پيوستند. [3]

امير مؤمنان عليه السلام هاشم مِرْقال ر با نامه‌اى براى استاندار كوفه، به سوى كوفه فرستاد تا قبل از آنكه طلحه و زبير به آنجا دست يابند از نيروى آنان كمك بگيرد.

ولى ابوموسى اشعرى (استاندار نه تنها به نماينده امام عليه السلام روى خوشى نشان نداد بلكه نامه امام عليه السلام را از بين برد و هاشم را تهديد به زندان كرد [4] و مردم كوفه را از يارى آن حضرت برحذر داشت و كفت:

«اگر بنا برجنگ باشد نخست بايد با قاتلان عثمان بجنگيم آنگاه به ديگران بپردازيم.» [5]

نماينده امام عليه السلام جريان را براى اميرمؤمنان عليه السلام نوشت.

[1] - شرح ابن ابى الحديد، ج1، ص243 و ارشاد مفيد، ص131

[2] -در الْجَمل للمفيد، ص129 و الامامة و السياسة، ج1، ص5 به جاى سهل، قُثَم بْنِ‌ عبّاس ذكر شده است

[3] -رَبَذه محلى است در نزديكى ذات عِرْق از راه حجاز كه تا مدينه سه روز راه است (معجم البلدان، ج3، ص24

[4] -الجمل للمفيد، ص130 و شرح ابن ابى الحديد،ج14، ص9

(5-تاريخ طبرى، ج4، 478-477، كامل ابن اثير،ج3، ص277، شرح ابن ابى الحديد،ج14، ص9