نامه درمحلى به نام «ذى قار» به دست امام عليه السلام رسيد.

اميرمؤمنان عليه السلام فرزندش امام حسن عليه السلام و عمّار ياسر را فراخواند و آنان را به همراه نامه‌اى براى مردم كوفه، م. مور ساخت تا به كوفه بروند و مردم را به يارى آن حضرت بسيج كنند.

حضرت نامه‌اى نيز به ابوموسى نوشت و ضمن فرمان عزل او، ابوموسى را به خاطر موضعگيرى ناروايش توبيخ كرد.

علاوه بر امام حسن عليه السلام و عمّار، مالك اشتر را نيز در پى آنان فرستاد.

پس از رسيدن امام حسن عليه السلام و عمّار به كوفه و قرائت نامه امام عليه السلام براى مردم و ايراد سخنرانى، مردم در اطراف آنان اجتماع كردند مراتب اخلاص و محبت خود را نسبت به اميرمؤمنان عليه السلام اظهار كرده، در برابر فرمان او تسليم گرديدند.

امام حسن عليه السلام بركنار شدن ابوموسى اشعرى را نيز ازمقامش اعلام و «قَرَظَةِ بْنِ كَعْب» را به جاى وى نصب كرد.

در اثر تلاشهاى نمايندگان اميرمؤمنان عليه السلام و سخنان روشنگرانه آنان عدّه زيادى ازمردم اعلام آمادگى كردند. و پس از چند روز حدود هفت هزار در ذى قار به اميرمؤمنان عليه السلام پيوستند. حضرت على عليه السلام از موفقيّت امام حسن عليه السلام خوشحال شد و از فرزندش تشكر كرد. [1]

شكوه سپاه‌

لشكر عظيم و مجهّز اميرمؤمنان عليه السلام كه از مدينه وكوفه كرد آمده بود در آستانه بصره قرار گرفت. مُنْذِرِبْنِ جارُود مى‌گويد: از بصره بيرون آمدم تا سپاه على عليه السلام را نظاره كنم.

در اين هنگام هزار سوار كه همگى غرق در سلاح بودند و پيشاپيش آنان «ابُو ايُّوب انصارى» بر اسب نيرومندى سوار بود، مشاهده كردم. نيروهاى ديگر نيز در دسته‌هاى‌

[1] - مراجعه شود به كتابهاى مروج الذهب، ج2، ص359، الجمل، ص138-130، كامل ابن اثير، ج3، ص 227 - 231، تاريخ طبرى، ج4، ص485-482 و شرح ابن ابى‌الحديد، ج4، ص10 و 14. طبرى در ج4، ص500 و ابن ابى‌الحديد در ج 14، ص 21 از ابى‌الطفيل نقل مى‌كنند: پيش از اينكه سپاهيان كوفه برسند، اميرمؤمنان(ع پيش بينى كرد: از كوفه دوازده هزار و يك سرباز خواهند آمد. و همانطور هم شد. راوى مى‌گويد: من شمردم ديدم نه يكنفر كم است و نه زياد