هزار نفرى با تجهيزات كامل به فرماندهى صحابه رسول خدا عليه السلام همچون خُزَيْمَةِ بْنِ ثابت، ابُوقُتادَه، عمّار ياسر، قيس بن سعد، و عبدالله بن عباس پشت سر آنان درحركت بودند.

يكى از اين دسته هاتحت فرماندهى حضرت اميرمؤمنان عليه السلام بود كه پيشاپيش جنگجويان حركت مى‌كرد و در دو سوى حضرت، امام حسن و امام حسين عليهما السلام قرار داشتند. و در پيش روى آن حضرت فرزند ديگرش محمد بن حنفيّه، پرچم را در دست گرفته بود و عبداللَّه بن جعفر، پشت سر امام مى‌آمد، و فرزندان عقيل و جوانان بى هاشم امام عليه السلام را چون نگينى درميان گرفته بودند و جمعى از پيرمردان بَدْرى (مهاجر و انصار نييز ديده مى‌شدند.

اميرمؤمنان عليه السلام پيش از ورود به بصره در محلى بنام «زاوِيّه» فرود آمد و چهار ركعت نماز گزارد. آنگاه صورت بر خاك نهاد و قطرات اشكش سرازير شد. سپس دستهايش را به سوى آسمان بلند كرد و گف:

« پروردگارا! اين گروه سرپيچى كرده بر من ستم نمودند و بيعت مرا شكستند.

خداوند! تو خود خون مسلمانان را حفظ فرما.» [1]

تلاش براى جلوگيرى از خونريزى‌

هدف مهمّ اميرمؤمنان عليه السلام خاموش كردن فتنه «ناكثين» بود و نه جنگ با آنان. براى دستيابى به اين هدف و جلوگيرى از كشتار و خونريزى، تلاش فراوان نمود و از هر راه ممكن استفاده كرد. اينك چند نمونه از اقدامات اصلاح طلبانه امام عليه السلام:

1- پيش از ورود به بصره «صَعْصَةِ بْن صُوحان» و «عبدالله بن عباس» را جداگانه همراه با نامه‌اى نزد عايشه و طلحه و زبير فرستاد تا شايد بتواند با مذاكره و نصيحت، آنان را از جنگ منصرف كند. ولى آنان در مقابل نمايندگان و اندرزهاى اميرمؤمنان عليه السلام سر فرود نياوردند و جز جنگ راه ديگرى انتخاب نكردند. [2]

[1] - همان مدرك، ص361.«اَلّلهُمَّ‌ انَّ‌ هؤُلاءِ الْقَوْمَ‌ قَدْ خَلَعُوا طٰاعَتى وَ بَغَوْا عَلَىَّ‌ وَ نَكَثُوا بَيْعَتى اللّهُمَ‌ احْقَِن دِماءَ الْمُسْلِمينَ‌»

[2] -الجَمل للمفيد، ص167