قرآن، شيفته حق شده به آيين اسلام مى‌گرويدند.

سران قريش نيز اين حقيقت را دريافته بودند؛ از اين رو، بخش مهمّى از مبارزات خود عليه اسلام را به مبارزه با قرآن اختصاص داده بودند.

آنان هر چند خود، استاد سخن و شعر و خطابه بودند و اين هنر شايد در هيچ زمان و هيچ نقطه‌اى مثل دوران جاهليّت و شبه جزيره عربستان، رشد نيافته بود؛ با اين حال، آيات قرآنى براى آنان تازگى و جذّابيّت خاصّى داشت. همين امر باعث مى‌شد كه سران قريش نتوانند در برابر قرآن موضع واحدى اتّخاذ كنند.

گاه مى‌گفتند: محمّد به دروغ اين سخنان را به خدا نسبت مى‌دهد. قرآن در پاسخشان فرمود:

«به آنها بگو: اگر اين سخنان را من به خدا بسته‌ام شما هم ده سوره مانند آن را بياوريد.» [1]

و در آيه ديگر مى‌فرمايد:

اگر شما در آنچه كه ما بر بنده خود نازل كرده‌ايم ترديد داريد يك سوره مانند آن را بياوريد و به جز خدا از هر كس گواهى و كمك بگيريد اگر راست مى‌گوييد.» [2]

گاهى مى‌گفتند: قرآن افسانه پيشينيان است كه محمّد خود نگاشته و هر صبح و شام بر او املا مى‌شود.

قرآن در پاسخ آنان فرمود:

«بگو اين كتاب را آن خدايى فرستاده كه از اسرار آسمانها و زمين آگاه است.» [3]

[1] . أَمْ يَقُولُونَ افْتَرَاهُ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ (هود، آيۀ 13)

[2] . وَإِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ مِمَّا نَزَّلْنَا عَلَىٰ عَبْدِنَا فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِن مِثْلِهِ وَادْعُوا شُهَدَاءَكُمْ مِنْ دُونِ اللّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ (بقره، آيۀ 23)

[3] . وَقَالُوا أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ اكْتَتَبَهَا فَهِيَ تُمْلَىٰ عَلَيْهِ بُكْرَةً وَأَصِيلاً قُلْ أَنزَلَهُ الَّذِي يَعْلَمُ السِّرَّ فِي السَّماوَاتِ وَالْأَرْضِ (فرقان، آيه 5 و 6)