خبر يافتند كه اسلام اهل مكّه دروغ بوده است. روى اين جهت ناچار شدند هر كدام- به جز ابن مسعود- در پناه كسى وارد مكّه شوند. با اين حال، از شكنجه و آزار قريش مصون نماندند. بار ديگر رسول خدا (ص) به آنان اجازه داد به حبشه بازگردند. [1]

دوّمين گروه مهاجر

دوّمين گروه از مسلمانان، متشكّل از 83 نفر مرد و هيجده نفر زن و تعدادى كودك، به سرپرستى «جعفر بن ابيطالب» روى به «حبشه» نهادند تا در پرتو اين هجرت مقدّس، ايمان و آرمانشان را حفظ كنند.

مسلمانان در سرزمين حبشه، به دور از چشم قريش و آسيب و آزار آنان، زندگى توأم با آسايشى را آغاز كردند.

آنان هرچند در غربت مى‌زيستند و در ميان مردم حبشه احساس بيگانگى مى‌كردند، ولى از نظر حفظ ايمان و عقيده‌شان در امان بودند و از اين جهت احساس آسايش و آرامش مى‌كردند.

«امِّ سَلَمَه» همسر «ابو سَلَمَة بن عبدالأَسَد» كه همراه شوهرش به حبشه هجرت كرده بود [2] وضعيّت مسلمانان در حبشه را چنين توصيف مى‌كند:

«چون به سرزمين حبشه برآمديم، به بهترين وجه مورد حمايت نجاشى قرار گرفتيم؛ به گونه‌اى كه بر دين خود تأمين داشتيم و خداوند را آزادانه پرستش مى‌كرديم، نه آزارى مى‌ديديم و نه چيزى كه ناخوشايندمان بود مى‌شنيديم.» [3]

[1] . ر. ك. الطبقات الكبرى، ج 1، ص 203-207، سيرة المصطفى، ص 163-169 و البداية والنهاية، ابن كثير، ج 3، ص 65

[2] . السيرة النبويّه، ابن هشا، ج 1، ص 349

[3] . همان مدرك، ص 358