چاره‌جويى قريش‌

چون قريش از رفاه و آسودگى مهاجرانف در حبشه خبر يافتند، آتش كينه در دلهايشان افروخته شد و ترسيدند كه مسلمانان در دربار حبشه نفوذ كرده و تمايلات باطنى نجاشى، پادشاه حبشه را به نفع خود جلب نمايند. از اين رو، براى بازگردان مهاجران و مشوب ساختن ذهن نجاشى نسبت به مسلمانان به تبادل نظر پرداختند و پس از بحث و مشورت بر آن شدند كه دو مرد نيرومند و زبردست خود به نامهاى «عبداللَّه بن ابى ربيعه» و «عمرو بن عاص» را همراه هدايايى براى نجاشى و درباريان وى، به سوى حبشه اعزام كنند.

نمايندگان قريش همراه هدايا، مكّه را به عزم حبشه ترك كردند. [1]

عكس العمل «ابوطالب»

ابوطالب وقتى از اقدام خصمانه قريش نسبت به مسلمانان مهاجر آگاهى يافت، اشعارى در تجليل نجاشى سرود و براى وى فرستاد و ضمن آن پادشاه حبشه را به نگهدارى و حمايت از مسلمانان ترغيب كرد. مضمون اشعار وى چنين است:

- اى كاش مى‌دانستم وضع جعفر در آن سرزمين دور و نيز برخورد عمرو (بن عاص) و دشمنان ما مسلمانان با آنان چگونه است؟

- و آيا الطاف و مراح نجاشى شامل حال جعفر و ياران او گشته يا آنكه اخلالگر و فتنه‌انگيزى (اشاره به فرستادگان قريش) مانع (اين لطف و عنايت نسبت به آنان) شده است.

- (اى نجاشى) بدان كه تو مرد بزرگوار و كريمى بوده و از هر نسبت ناشايستى پاك هستى؛ بنابراين پناهنده به تو احساس رنج و شقاوت نمى‌كند.

- (اى پادشاه حبشه) بدان كه خداوند (به خاطر پذيرايى و حمايت تو از

[1] . السيرة النبويّه، ابن هشام، ج 1، ص 358