5- غَزْوَه «بُواط»

در ربيع الاول، سال دوّم هجرت، «سائِب بن عُثْمان بن مَظْعُون» را جانشين خود در «مدينه» كرد و با دويست نفر از مهاجران به عزم تعقيب كاروانى از قريش كه «مدينه» در خطر تجاوز ايشان قرار داشت، حركتى كرد و تا «بُواط» در ناحيه «رَضْوى‌» پيش رفت.

كاروان قريش متشكّل از يكصد نفر و دو هزار پانصد شتر تحت سرپرستى «امَيَّةِ بنِ خَلَف» پيش از رسيدن سپاه توحيد گريخته بود؛ از اين رو، پيامبر به «مدينه» بازگشت. [1]

6- غَزْوه «عُشَيْرَه»

به رسول خدا (ص) خبر رسيد كه كاروان قريش از «مكّه» عازم «شام» است. در پى اين گزارش آن حضرت در جمادى الاولى‌ سال دوّم هجرت با صد و پنجاه يا دويست نفر از مهاجران، «مدينه» را به عزم تعقيب كاروان دشمن ستيزه‌جو ترك گفت و تا «عُشَيْرَه» واقع در «بَطْنِ يَنْبُعْ» پيش رفت و ماه جمادى الاولى‌ و چند روزى از ماه جمادى الآخر را آنجا ماند و با كاروان قريش روبه‌رو نشد و پس از انعقاد قرارداد صلح با «بَنى‌ مُدْلِجْ» و هم‌پيمانانشان از «بَنى‌ ضَمْرَه» به «مدينه» بازگشت. [2]

جانشين پيامبر (ص) در «مدينه»، «ابُوسَلَمَةِ بن عَبْدُ الْأَسَد» بود.

7- غَزْوَه «بَدْرِ اولى‌»

هنوز ده روز از بازگشت رسول خدا (ص) به «مدينه» نگذشته بود كه غارتگرى به نم «كُرْزِ بْنِ جابِر» به گوسفندان و شتران «مدينه» دستبرد زد. پيامبر خدا (ص) به محض دريافت اين گزارش «زَيْد بْنِ حارِثَه» را جانشين خود كرد و همراه گروهى از مسلمانان به تعقيب «كُرْز» پرداخت و تا وادى «سَفَوان» از سرزمين «بدر» پيش رفت، ولى بر دشمن دست نيافت و به «مدينه» بازگشت. [3]

[1] . ر. ك. الصحيح من سيرة النّبى، ج 3، ص 138 والمغازى، ج 1، ص 12 و «السّيرة النبويّه»، ابن هشام، ج 2، ص 248

[2] . ر. ك. المغازى، ج 1، ص 12 و السّيرة النبويّه، ابن هشام، ج 2، ص 248-249

[3] . السيرة النبويّه، ابن هشام، ج 2، ص 251