آورد.

رسول خدا (ص) اسيران و اموال را تحويل نگرفت و به فرمانده اعزامى فرمود:

«من هرگز به شما دستور نداده بودم كه در ماه حرام نبرد كنيد.»

يهوديان و منافقان فرصت‌طلب، اين نكته ضعف را به رخ پيامبر (ص) و مسلمانان مى‌كشيدند و مى‌گفتند:

«محمّد و يارانش حرمت ماه حرام را را شكسته‌اند.»

هيأت اعزامى با مشاهده اين وضع از چشم مسلمانان افتاد و زندگى در كامش تلخ شد؛ تا آنكه خداوند اين آيه را فرو فرستاد:

(يَسْأَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِيهِ قُلْ قِتَالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَصَدٌّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ وَكُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِندَ اللَّهِ وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ.) [1]

از تو درباره ما حرام مى‌پرسند. در پاسخ آنان بگو: جنگ در آن ماه گناهى بزرگ و مايه جلوگيرى از راه خداست؛ ولى جُرم بيرون راندن ساكنانن (اطراف) مسجد الحرام بزرگتر است و جرم فتنه بزرگتر از كشتار است.

اين آيه در عين تثبيت سنّت رايج ميان عرب و تحريم جنگ در ماههاى حرام، گناه اين پيشامد را به گردن قريش مى‌گذارد؛ زيرا آنان بودند كه همشهريان مسلمان خود را از خانه و شهرشان بيرون راندند و بر ضدّ آنان توطئه و مكر كردند. و اگر قريش دست به اين جنايت نمى‌زدند، «عبداللَّه بن جحش» چنين برخوردى با آنان نمى‌كرد. بعلاوه آيه، فتنه را (كه ظاهراً مراد از آن هياهوى مفسده‌انگيز به راه انداختن و براى مسلمين مسأله ايجاد كردن است) بزرگتر از قتل به حساب آورده است.

با نزول اين آيه پيامبر (ص) غنائم جنگى و اسيران را تحويل گرفت. قريش نماينده‌اى فرستاد تا اسيران خود را بازخريد كند. پيامبر (ص) فرمود:

[1] . بقره، آيه 217