حمله عمومى‌

مبارزه تن به تن براى مشركان گران تمام شد؛ زيرا چهار تن از دلير مردانشان را از دست دادند. از اين رو، حمله عمومى را آغاز كرده از هر سو تيرها را به سوى سپاه اسلام فرو ريختند و بسان نيروى واحدى بر صفوف مسلمانان هجوم بردند.

سپاهيان اسلام با تمركز در محلّ استقرارشان، سدّ پولادينى در برابر مهاجمان ايجاد كرده به دستور پيامبر (ص) باران تير بر سر مشركان ريختند.

جنگ و گريز بين دو نيرو، زمانى طول كشيد. امدادهاى غيبى الهى، [1] فرماندهى مدبّرانه رسول خدا (ص) و حضور او در صف مقدّم جبهه [2] و سخنان گرم و مهيّج آن حضرت در تشويق رزمندگان به پيكار- كه مى‌فرمود: به خدايى كه جان محمّد در دست اوست، هر كس كه امروز با اينان بجنگد و به دشمن پشت نكند و چنان پايدارى كند تا به شهادت برسد، خداوند او را وارد بهشت مى‌كند. [3]- روح جهاد و مقاومت را در رزمندگان تقويت مى‌كرد.

رسول خدا (ص) مشتى خاك برداشت و به چهره دشمنان پاشيد و فرمود:

«چهره هاتان سياه باد! خداوندا، دلهاشان را مرعوب ساز و گامهايشان را بلغزان!» [4]

مجاهدان اسلام در حالى كه شعار مى‌دادند: «يا مَنْصُورُ امِتْ» [5] در قلب صدها شمشير زن قريش فرو رفتند و حملاتشان را متوجّه سران قريش كردند.

[1] . اين امدادها عبارت بود از فرو فرستادن سه هزار از ملائكه به يارى مسلمانان، ايجاد رعب و وحشت در دل مشركان‌و تصرّف در چشم دو سپاه؛ بدين گونه كه مسلمانان، سپاه كفر را كم مى‌ديدند ولى مشركان، مسلمانان را دو برابر مى‌ديدند. در قرآن كريم در آيات 13 و 124 از سورۀ آل عمران و آيه 12 از سورۀ انفال به اين امدادها اشاره شده است

[2] . بر اساس نقل ابن سعد در الطبقات الكبرى، ج 2، ص 23 حضرت على (ع) فرمود: در نبرد بدر، رسول خدا (ص) پيشاپيش ما قرار داشت و هيچكدام از ما نزديكتر از او به دشمن نبوديم. او از همۀ ما بيشتر در نبرد تلاش مى‌كرد

[3] . السيرة النبويّه، ابن هشام، ج 2، ص 279

[4] . المغازى، ج 1، ص 81

[5] . همان مدرك، ص 72