با به هلاكت رسيدن عدّه‌اى از سران كفر، «بَنى‌ مَخْزُوم» دور فرعون قريش «ابوجهل» حلقه زدند تا از او دفاع كنند. ولى او نيز به تيغ كفر ستيزان به خاك و خون غلطيد.

كشته شدن پيشوايان كفر، به ويژه «ابُوجَهل» و حمله‌هاى پياپى مسلمانان، قريش را وادار به هزيمت كرد. مسلمانان در پى آنان تاختند و عدّه‌اى را به اسارت گرفتند. بدين ترتيب اراده خداوند كه همان پيروزى حق و شكست مفتضحانه باطل بود تحقّق يافت.

در اين نبرد، هفتاد نفر از قريش به هلاكت رسيدند و هفتاد نفر اسير گشتند. [1]

بنا به نوشته شيخ مفيد، 36 نفر از كشته‌هاى قريش به دست على (ع) به قتل رسيدند و اين به جز آن افرادى است كه آن حضرت در قتل ايشان سهيم بوده و يا قاتل ايشان مورد اختلاف است. [2] همچنين مقدار زيادى غنائم به دست مسلمانان افتاد.

از نيروهاى اسلام، چهارده نفر به شهادت رسيدند [3] و به فرمان رسول خدا (ص) در گوشه‌اى از ميدان نبرد به خاك سپرده شدند.

پس از جنگ‌

1- به فرمان رسول خدا (ص) كشته‌هاى دشمن را در گودالى افكنده و روى آن را با خاك و سنگ پوشاندند. پيامبر (ص) در كنار گودال ايستاد و فرمود:

«اى اهل گودال! اى عُتْبَه، اى شَيْبه، اى امَيَّةِ بْنِ خَلَف و اى ابُوجَهْل! (و تمامى كسانى را كه در گودال افتاده بودند نام برد) آيا آنچه را كه پروردگارتان وعده داده بود حق يافتيد؟ من آنچه پروردگارم به من وعده

[1] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 45-46

[2] . الارشاد، ص 39-40

[3] . الكامل فى التاريخ، ابن اثير، ج 2، ص 136