در اردوگاه لشكر توحيد

رسول خدا (ص) در گردنه شَيْخان اردو زد و «مُحَمَّدِ بْنِ مَسْلَمَة» را با پنجاه نفر مأمور حفاظت از اردوگاه سپاه اسلام كرد.

در اين نقطه، نوجوانانى داوطلب جهاد، به حضور وى آمدند و براى شركت در جنگ از آن حضرت اجازه خواستند رسول خدا با شركت آنان در جنگ موافقت نفرمود. به حضرت گفتند: رافِعِ بْنِ خَديج تيرانداز و كماندار ماهرى است. او نيز كفشهاى بلندى پوشيده و تظاهر به قد بلندى مى‌كرد. رسول خدا (ص) به رافع اجازه شركت داد «سَمُرَةِ بْنِ جُنْدَب» اعتراض كرد و گفت: من از رافِع قوى ترم، حاضرم با او كشتى بگيرم. رسول خدا (ص) فرمود: «كشتى بگيريد.» سَمْرَه، رافِع را بر زمين زد و رسول خدا به وى نيز اجازه شركت داد. [1]

«عَبْدُاللَّه بْن جَحْش» به پيامبر (ص) عرض كرد: «اى رسول خدا! دشمن آنجا اردو زده است، من قبلًا از خداى عزّوجل تقاضا كرده‌ام فردا كه با دشمن درگير شويم، مرا بكشند و شكمم را بدرند و پيكرم را مُثْلَه كنند تا خدا را با چنين وضعى ديدار كنم. و هنگامى كه از من بپرسد: در چه راهى با تو چنين كرده‌اند؟ بگويم: در راه تو، اى خدا.» [2]

«عَمْرو بْنِ جَمُوح» مردى لنگ بود. او چهار پسر داشت كه همراه پيامبر (ص) در جنگها مثل شير مى‌جنگيدند. چون جنگ احد پيش آمد، خويشاوندانش مانع شركت وى شدند و به او گفتند: پايت لنگ است و وظيفه جهاد از دوش تو برداشته شده است. به علاوه پسرانت با پيامبر به جنگ مى‌روند. او گفت: «آنان به بهشت بروند و من اينجا پيش شما بمانم؟! همسرش او را ديد كه سلاح برگرفته زير لب اين دعا را مى‌خواند: «خدايا، مرا بخانه‌ام برمگردان». پسرانش به او اصرار كردند كه از شركت در جنگ خوددارى كند. او به خدمت پيامبر رفت و گفت: «اى رسول خدا، پسرانم مى‌خواهند نگذارند در اين جنگ تو را همراهى كنم بخدا آرزوى من اين است كه پاى لنگم را بر

[1] . مغازى واقدى، ج 1، ص 216

[2] . همان مدرك، ص 291