رود، امام على (ع) او را تعقيب كرد و با ضربت شمشيرى كه بر كمرش نواخت او را از پاى در آورد.

مسلمانان صفوف مشركين را متزلزل ساختند، زنهايشان كه دف مى‌زدند و مى‌خواندند، دف‌ها را انداختند و بسوى كوهها گريختند، فرار و هزيمت در بين مشركين آغاز شد و به فاصله كوتاهى اكثر آنان از ميدان نبرد گريختند. و بدين ترتيب، مرحله اول جنگ با شكست مشركين و پيروزى رزمندگان اسلام خاتمه يافت.

شكست پس از پيروزى‌

سربازان اسلام كه جز جهاد در راه خدا و كسب رضايت او و نشر آيين توحيد، انگيزه‌اى نداشتند شجاعانه تا آخرين لحظه، پيكار كردند و در نتيجه پيروز شدند. ليكن پس از پيروزى، هدف و نيت بسيارى از مسلمانان تغيير كرد و توجه به غنائم قريش كه از خود بجاى گذاشته بودند، اخلاص گروه زيادى را آلوده ساخت و فرمان رسول خدا (ص) و هدف خويش از نبرد را فراموش كردند و از تعقيب دشمن صرفنظر نموده به جمع آورى غنايم مشغول شدند. آنان به گمان خود كار را تمام شده تصور كردند.

نگهبانان درّه كه فرار دشمن و جمع آورى غنائم توسط رزمندگان را مشاهده كردند، وظيفه مهم خويش را كه حفاظت از اين تنگه استراتژيك بود فراموش كرده و گفتند:

«ديگر چرا اينجا بمانيم؟ خدا دشمن را شكست داد و اينك برادران شما به جمع آورى غنائم پرداخته‌اند، برويد تا ما هم با آنان شركت كنيم.» «عَبْدُ اللَّه بْنِ جُبَيْر» يادآور شد كه مگر رسول خدا (ص) نفرمود كه اگر ديديد ما كشته شديم به يارى ما نياييد، و اگر پيروز شديم و به جمع آورى غنائم پرداختيم، باز هم با ما شركت نكنيد و از پشت سر ما را حفظ كنيد؟ عبداللَّه هر چه بر آنان هشدار داد كه از دستورات فرماندهى سرپيچى نكنند، فايده نبخشيد. به طمع غنيمت، موضع خود را رها كردند و بسوى ميدان سرازير شدند. تنها عبداللَّه با ده نفر در تنگه باقى ماند.

خالِدبْنِ وَليد، فرمانده سواره نظام دشمن كه شكاف كوه را خالى ديد با ‌