نَضير اين پيام را دريافت كردند، در ميانشان ولوله‌اى افتاد و هر كس نظريه‌اى مى‌داد.

آنان به انديشه خارج شدن از مدينه بودند كه «عَبْدُاللَّه بْنِ ابَىّ» رهبر منافقان بر ايشان پيام فرستاد كه بمانيد و از خود دفاع كنيد كه من دو هزار نفر را به يارى شما خواهم فرستاد و يهوديان بَنى قُرَيْظَة هم با ما همكارى خواهند كرد.

پيام رهبر منافقان مدينه، يهود را بر استقامت در لجاجتها و دفاع از خود مصمم و تشويق كرد. لذا رئيس قبيله بَنى نَضير «حُيىَّ بْنِ اخْطَب» به رسول خدا (ص) پيام داد: «ما نمى‌رويم هر كارى مى‌خواهى بكن.» رسول خدا (ص) بلافاصله قبل از آنكه هر نوع نيروى كمكى به آنان برسد، دژ بَنى نَضير را به محاصره در آورد. طى شش روزى كه از محاصره دژ مى‌گذشت هر نوع ارتباط يهود با خارج از دژ قطع گرديد. آنان بالاخره از يارى منافقان و يهود بَنى قُرَيْظَه مأيوس گشتند و ناچار تسليم نيروهاى اسلام شدند.

رسول خدا (ص) به آنان اجازه داد به غير از سلاح هر اندازه از اموال منقول خود را كه مى‌توانند با خود ببرند.

يهوديان آزمند هر چه مى‌توانستند بر شتران خود بار كردند، حتى دربهاى خانه‌ها را با چهار چوبهايش از جا كندند و بر شتر نهادند. گروهى از آنان رهسپار خيبر شدند و برخى روانه شام. دو نفر از آنان نيز مسلمان شدند. اموال غير منقول و زمينهاى مزروعى يهود به دست پيامبر (ص) افتاد. [1] وى انصار را دعوت كرد و خدمات صادقانه و ايثارگريهايشان را بر شمرد و فرمود: مهاجران ميهمانان شما در خانه‌هاى شمايند و شما بار زندگى آنان را به دوش مى‌كشيد. اگر راضى هستيد من غنايم بَنى نَضير را ميان مهاجران تقسيم كنم. آنها نيز خانه‌هاى شما را ترك كنند؟ «سَعْدِبْنِ مُعاذ» و «سَعْدِبْنِ عُباده» رؤساى دو قبيله اوْس و خَزْرَج پاسخ دادند: «اى رسول خدا! غنائم را ميان برادران مهاجر ما تقسيم كن و آنها همچنان در خانه ما ميهمان باشند.» رسول خدا (ص) همه اموال و مزارع بَنى نَضير را ميان مهاجران تقسيم كرد و تنها به دو نفر از انصار بنام ‌

[1] . با اخراج يهود بنى نضير، اين عناصر فاسد ضد اسلام، تنها يهود بين قريظه در مدينه ماندند. با تقسيم اموال و املاك‌بجا مانده بنى نضير تا حدى از فشار اقتصادى مسلمانان مهاجر كاسته شد.