آورد.»

عصر همانروز، رسول خدا (ص) با سه هزار رزمنده رهسپار دژ بَنى قُرَيْظَه گرديد.

پيشاپيش سپاه اسلام، على (ع) لواى مجاهدان اسلام را حمل مى‌كرد و با عده‌اى قبل از رسيدن بقيه مسلمانان در كنار دژ فرود آمد.

سپاه اسلام دژ بَنى قُرَيْظَه را به محاصره درآورد. اين محاصره پانزده روز بطول انجاميد. [1] در طى اين مدت جز چند مرحله تيراندازى، عمليات رزمى ديگرى به وقوع نپيوست يهود بَنى قُرَيْظَه دريافتند كه مقاومت در برابر سپاه اسلام بى نتيجه است. لذا نماينده خود را نزد رسول خدا (ص) فرستادند و از آن حضرت خواستند به آنان اجازه دهد از اين ديار كوچ كنند و اموال خود را با خود ببرند. رسول خدا (ص) پيشنهاد آنان را ردّ كرد. مجدداً درخواست كردند تا به آنان اجازه داده شود مدينه را ترك كنند و از اموال خود صرف نظر نمايند. ليكن رسول خدا كه مى‌دانست اگر يهود بَنى قُرَيْظَه را چون يهود «بَنى قَيْنُقاع» و «بَنى نَضير» آزاد گذارد به محض آنكه از چنگ مسلمانان رهايى يابند با تحريك كردن اعراب بَدَوى توطئه‌هاى جديدى را بر ضد اسلام و مسلمين آغاز خواهند كرد. همانگونه كه به تحريك بَنى قَيْنُقاع آتش نبرد احد افروخته شد و به تحريك «بَنى نَضير» توطئه همه جانبه خندق (احزاب) بر پا گرديد. از اينرو، پيامبر (ص) از قبول اين پيشنهاد نيز خوددارى كرد و خواستار تسليم بدون قيد و شرط آنان شد. [2]

خيانت و توبه ابُولُبابَه‌

يهوديان كه از يك سو از وضع محاصره كاملًا به تنگ آمده بودند و از سوئى ترس و وحشت بر دلهايشان چيره گشته بود، به خاطر دوستى و همسايگى ديرينه‌اى كه با «ابُولُبابه» داشتند، از رسول خدا (ص) درخواست كردند كه او را جهت مشورت به

[1] . به نقل مسعودى، ولى به نقل برخى 25 روز (ر. ك. سيره ابن هشام، ج 3، ص 246)

[2] . تاريخ طبرى، ج 2، ص 582-584، مغازى واقدى، ج 2، ص 497-500، طبقات ابن سعد، ج 2، ص 74 و سيره ابن هشام، ج 3، ص 244-250