آنان پس از مدتى كه از شير شتران استفاده كردند، تندرست و سرزنده شدند. ولى به جاى قدردانى از خدمتى كه به آنان شده بود، «يَسار»، شبان شتران رسول خدا (ص) را با وضع فجيعى كشتند و دست و پا و سرش را بريدند و در زبان و چشمانش خار فرو كردند.

آنگاه هر پانزده شتر رسول خدا (ص) را به سرقت بردند.

رسول خدا «كُرْزيْنِ جابِر» را با بيست نفر به تعقيب آنان فرستاد. كُرْز و افراد وى آنان را اسير كردند و به مدينه آوردند. رسول خدا (ص) فرمان داد تا دست و پاى آن فسادكاران در زمين را بريده و آنها را به دار آويختند. و بدين ترتيب به سزاى خيانتشان رسيدند.

اين آيه درباره مُفسدان نازل شد: «كيفر آنان كه با خدا و رسولش مى‌جنگند و در زمين براى فساد مى‌كوشند، جز آن نيست كه كشته شوند يا به دار زده شوند و يا دست و پايشان به خلاف يكديگر بريده شود و يا از آن سرزمين تبعيد شوند و آنان را در دنيا تباهى، و در آخرت عذابى دردناك است.» [1]

غزوه بَنى مُصْطَلِق يا- مُرَيْسع-

شعبان، سال ششم، [2] مطابق آذرماه سال ششم.

به رسول خدا (ص) خبر رسيد كه بَنى مُصْطَلِق (تيره‌اى زا قبيله خُزاعه) در انديشه گردآورى سلاح و نيرو جهت نبرد با سپاه اسلامند. رسول خدا (ص) براى تحقيق پيرامون صحت گزارش، «بُرَيْدَةِ بْنِ خُصَيْبِ اسْلَمى» را به منطقه اعزام داشت. «بُرَيده» به سوى بَنى مُصْطَلِق رهسپار شد و بطور ناشناس با رئيس قبيله تماس گرفت و در بازگشت ضمن گزارش، صحت خبرى را كه رسيده بود تأييد كرد.

[1] . إِنَّمَا جَزَاءُ الَّذِينَ يُحَارِبُونَ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَيَسْعَوْنَ فِي الْأَرْضِ فَسَاداً أَن يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُم مِنْ خِلاَفٍ أَوْ يُنفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيَا وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ «مائده، آيه 33» طبقات، ج 2، ص 92

[2] . ابن اسحاق و ابن هشام اين غزوه را در سال ششم هجرى ذكر مى‌كنند هر چند ديگر تاريخ نگارانى چون واقدى، ابن سعد و مسعودى آن را در سال پنجم ذكر كرده‌اند (رجوع شود به سيره ابن هشام، ج 3، ص 302 - مغازى واقدى، ج 1، ص 404 - طبقات ابن سعد، ج 2، ص 63 و التنبيه و الاشراف، ص 215)