پيروزيهاى پياپى رزمندگان اسلام و به انزوا كشيده شدن مشركين مكه، رسول خدا را بر آن داشت تا بار ديگر در جهت تحكيم موقعيت مسلمانان در جزيرة العرب اقدام كند، رسول خدا دستور داد مسلمانان آماده سفر حج شوند و از قبائل مجاور كه هنوز به حال شرك باقى بودند، خواست تا در اين سفر مسلمانان را همراهى كنند. ليكن بسيارى از آنها عذر آورده و از همراهى با مسلمين خوددارى كردند.

اين سفر، علاوه بر مزاياى معنوى و عبادى، مصالح اجتماعى و سياسى وسيعى را براى مسلمين در برداشت.

رسول خدا هفتاد شتر براى قربانى مهيا كرد و مسلمانان تعدادى قربانى تدارك ديدند. آنگاه رسول خدا با هزار و چهارصد نفر از مسلمانان، در حالى كه هر كدام تنها يك شمشير (سلاح مسافر) با خود داشتند به طرف مكه به حركت در آمده و در «ذُوالْحُلَيفه» مُحْرِم گرديدند.

رسول خدا «عَبّادِ بْنِ بِشْر» را به عنوان طليعه سپاه، همراه بيست مسلمان به جلو فرستاد تا خبر حركت كاروان اسلام را به گوش كسانى كه در راه بودند برساند و در صورت وجود توطئه‌اى، آن را به رسول خدا خبر دهد. [1]

موضع‌گيرى قريش‌

هنگامى كه قريش از حركت رسول خدا (ص) آگاه شدند، به بتها (لات و عُزّى‌) سوگند خوردند كه از ورود او به مكه جلوگيرى نمايند. سران قريش براى جلوگيرى از ورود رسول خدا، «خالِدِبْنِ وَليد» را با دويست نفر سواره نظام به «كُراعُ الْغَميم» فرستادند و آنان در آنجا موضع گرفتند.

رسول خدا (ص) پس از آگاهى از موضع قريش براى اينكه با خون ريزى، حرمت ماه حرام و منطقه حَرَم شكسته نشود، از راهنما خواست تا كاروان را از نقطه‌اى

[1] . سيره ابن هشام، ج 3، ص 321 و طبقات ابن سعد، ج 2، ص 95