سَرِيّه‌هاى پس ازخيبر

پس از فتح خَيْبَر، رسول خدا (ص) از جانب دشمنان هميشگى اش آسوده گرديد، مدينه آرامشى بى سابقه يافت. در طى چند ماه، از ماه صفر تا ذى القعده، تنها شش گروه جهت كسب اطلاعات، يا تنبيه و مجازات برخى از طوائف و دسته‌هاى پراكنده‌اى كه در امنيت داخلى اغتشاشاتى بر پا كرده بودند فرستاد و به جز اين سرايا، عمليات نظامى ديگرى به وقوع نپيوست. [1]

عُمْرَةُ الْقَضاء

اول ذى القعده، سال هفتم ه. ق، مطابق پنجشنبه، چهاردهم اسفند، سال هفتم ه. ش.

رسول خدا (ص) با دو هزار تن از نيروهاى اسلام مركب از افرادى كه در صلح حُدَيْبيّه و به همراه سپاه اسلام بودند (به غير از آن عده كه در خَيْبَر به شهادت رسيدند و يا فوت كردند.) و عدّه ديگرى كه در آن سفر آماده شركت شدند، به عنوان عُمْره رهسپار مكه گرديد.

چون طبق اين قرارداد، هر مسلمانى نمى‌توانست بيش از يك شمشير (اسلحه مسافر) با خود حمل نمايد. رسول خدا (ص) براى جلوگيرى از خطرات احتمالى، يكى از سرداران سپاه اسلام را همراه دويست رزمنده با اسلحه كافى جلو فرستاد تا در «مَرّ الظَّهْران»- 22 كيلومترى شمال مكّه- بايستند و در درّه‌اى آماده باشند.

به مكّه نزديك شدند. «عَبْدُاللَّه بْنِ رَواحَه» زمام ناقه «قَصْوى‌» را كه رسول خدا بر آن سوار بود، در دست داشت و با افتخار رجز مى‌خواند.

دو هزار مسلمان با شكوهى خاص، در حالى كه صدايشان از شوق مى‌لرزيد، فريادِ «لَبَّيْكَ اللَّه‌مَّ لَبَّيْكَ» سردادند. اينك، پس از سالها اين كعبه است كه توفيق زيارتش را يافته‌اند.

[1] . به استناد جمع آورى دكتر آيتى در تاريخ پيامبر، ص 483-484