من اطمينان دارم كه مرا به جهنم خواهند برد ولى از كجا بدانم كه نجاتم دهند؟ [1]

رسول خدا (ص) با مسلمانان، مجاهدان را تا دروازه شهر مشايعت كردند و گفتند:

«دَفَعَ اللَّه عَنْكُمْ وَ رَدَّكُمْ سالِمينَ غانِمينَ.» يعنى: خدا مدافع شما باشد و با سلامت و غنيمت شما را باز گرداند. ولى عَبْدُاللَّه بْنِ رَواحَه در پاسخ آنان اين شعر را خواند:

من از خداوند رحمان مغفرت مى‌طلبم و از او ضربت شمشيرى خواهانم كه به حياتم خاتمه دهد. [2]

هنگام خداحافظى، عَبْدُاللَّه بْنِ رَواحَه از پيامبر (ص) درخواستِ نصيحتى كرد تا آن را به كار بندد. حضرت فرمود: «به سرزمينى مى‌رسى كه عبادت پروردگار در آن كم شده است، پس بسيار سجده كن.»

عَبْدُاللَّه عرض كرد: «بيشتر بفرماييد.» رسول خدا (ص) فرمود:

«خدا را ياد كن كه ياد خدا در راه رسيدن به مطلوب، ياور توست.» [3] رسول خدا (ص) به فرماندهان سپاه دستور داد: «بنام خدا و در راه او جنگ كنيد و با هر كس كه به خدا كافر باشد بستيزيد. فريبكارى ننماييد. كودكان را مكشيد و چون با مشركان رو به رو گشتيد، آنان را به يكى از سه چيز دعوت كنيد و هر كدام را پذيرفتيد، دست از آنان برداريد: نخست به اسلام دعوت ننماييد. اگر پذيرفتيد، با آنها نبرد نكنيد.

دوم، از آنان بخواهيد كه از سرزمين خود بروند و هجرت كنند اگر پذيرفتيد، برايشان همان حقوقى منظور مى‌شود كه براى ديگران. سوم، اگر از پذيرفتن اين دو مطلب خوددارى كردند، به پرداخت جزيه دعوت نماييد و اگر از تمام اين پيشنهادها سرپيچى كردند، از خداوند يارى بخواهيد و با آنان نبرد كنيد.» [4]

[1] . سيره ابن هشام، ج 4، ص 15 و تاريخ طبرى، ج 3، ص 37

[2] . لكِنَّى أَسْأَلُ الَّرحْمنَ مَغْفِرَةً وَ ضَرْبَةً ذاتَ فرغٍ تَقْذِفُ الزَّبَدا (سيره ابن هشام، ج 4، ص 15)

[3] . مغازى واقدى، ج 2، ص 758

[4] . همان مدرك، ج 2، ص 757 و بحارالانوار، ج 21، ص 21