رسول خدا (ص) طى نامه‌اى به سران يَمَن، دستور داد كه براى دفاع از دين مقدس اسلام، قيام كنند و پيام او را به صاحبان دين و مردانگى برسانند و بكوشند تا اسْوَد عَنْسىّ، اين عامل فساد را، پنهان و يا آشكار نابود سازند. [1]

ايرانيانِ آزاده يَمَن، به فرمان رسول خدا (ص) عده‌اى از قبائل باقى مانده بر اسلام را با خود به همكارى خواندند و هنگامى كه دريافتند بين اسْوَد و قَيْس فرمانده سپاهش اختلاف است، موضوع را به آرامى با قَيْس در ميان گذاشتند و بدين ترتيب، فرماندهى سپاه اسْوَد را با خود همراه ساختند. [2] و براى كسب خبر از درون قصر اسْوَد با «آزاد»، كه قبلًا زن شَهْرِ بْنِ باذام و اكنون در تصرّف اسْوَد بود، تماس گرفتند.

«آزاد»، اين شير زن آزاده مؤمن و با غيرت، به يارى شان برخاست و با راهنمائيهاى مفيد و ارزنده‌اش، مؤمنان را براى كشتن اسْوَد تشويق كرد. قصر كاملًا تحت حراست و مراقبت نگهبانان بود و مؤمنان انقلابى، با راهنمائى «آزاد»، شبانه از زير زمين نقبى به اطاق اسْوَد عَنْسىّ زدند و در حالى كه او نيمه خواب بود بر سرش ريختند. «فيروز» سرش را محكم بديوار كوبيد و گردنش را پيچاند. صداى اسْوَد، چون گاو وحشى، بلند شد كه «آزاد» بلافاصله دستمالى در حلقش فرو كرد. نگهبانان به سرو صداى درون قصر مشكوك شدند و از پشت درِ اطاق پرسيدند: چه خبر است؟ «آزاد» به آرامى پاسخ داد:

«چيزى نيست. به پيامبر وحى مى‌رسد!»

بدين ترتيب، انقلابيون مؤمن، در اين كودتا پيروز شدند و مدعى دروغين پيامبرى را به دوزخ روانه كردند. صبح فردا، مسلمانان شعار اسلامى سر دادند و شهادتين بر زبان جارى ساختند: «اشْهَدُ انْ لا الهَ الَّا اللَّه وَ اشْهَدُ انَّ مُحَمّداً رَسُولُ اللَّه» و اعلام كردند كه مردم اسْوَد دروغگوئى بيش نبوده است. آنگاه سرش را به سوى مردم انداختند.

در شهر، ولوله افتاد و نگهبانان قصر از فرصت سود جستند، به غارت قصر پرداختند و هر چه در آن بود، به يغما بردند و گريختند. آنگاه مسلمانان ندا دادند كه

[1] . تاريخ طبرى، ج 3، ص 231

[2] . همان مدرك، ص 231