خوار مى‌گرديد.»

«ابوطالب» به پاسخگويى وى برخاست و گفت:

«اى ننگِ خاندان! سوگند به خدا، ما براى يارى او آماده‌ايم و در آينده هم از او حمايت خواهيم كرد.»

سپس رو به پيامبر (ص) كرد و گفت:

«اى پسر برادرم! هرگاه خواستى (مردم را) به سوى پروردگارت دعوت كنى به ما خبر ده تا مسلّح شده همراه تو بيرون آييم.»

در آن روز، «جعفر بن ابيطالب» و «عُبَيْدَةِ بن حارِث بن مطّلب» مسلمان شدند و در پى گرايش آنان، گروهى جذب اسلام گرديدند. [1]

اين جريان، در كتابهاى حديث به «حديث انْذار» يا «حديث دار» معروف است و يكى از دلائل امامت حضرت على عليه السّلام و جانشينى آن بزرگوار از رسول خدا (ص) به شما مى‌رود. و نيز بيانگر اهمّيت مسأله «امامت» و تفكيك‌ناپذيرى آن از «نبوّت» است.

گسترش دامنه دعوت‌

پس از انذار خويشاوندان، وقت آن بود كه پيامبر (ص) دامنه دعوت را گسترش داده عموم قريش را به آيين فراخواند؛ از اين رو، پس از نزول آيه:

(فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِكِينَ إِنَّا كَفَيْنَاكَ الْمُسْتَهْزِئِينَ.) [2]

(اى پيامبر (ص)) با صداى بلند آنچه مأمورى به مردم برسان و از مشركان روى بگردان. همانا تو را از شرّ استهزا كنندگان مشرك محفوظ مى‌داريم.

در «ابْطَح» بپا خاست و فرمود:

[1] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 27-28

[2] . حِجْر، آيۀ 94-95