و يا بميرى. ولى او در زير شكنجه فرياد مى‌زد: «احَد»، «احَد».

«خَبَّابِ بن ارَتّ» را برهنه كرده و بر پشتش سنگهاى داغ شده مى‌گذاشتند و سرش را مى‌پيچاندند؛ ولى او نيز هرگز تسليم آنان نشد. [1]

اين شكنجه‌هاى طاقت‌فرسا، در روحيه پنج تن از تازه مسلمانان سست اراده اثر گذاشت و آنان را به بت‌پرستى بازگرداند. [2]

اقدام ابوطالب‌

«ابوطالب» وقتى ديد كار شكنجه نو مسلمانان به سختى كشيده و هر قبيله‌اى مصمّم است افراد مسلمان شده خود را با توسّل به زور از آيينشان باز دارد، در ميان «بنى هاشم» و «بنى مطّلب» به پاخاست و آنان را به حمايت از رسول خدا (ص) و حفاظت از او فراخواند.

افراد دو تيره ياد شده به جز «ابولهب» دعوت او را پذيرفتند.

«ابوطالب» از پاسخ مثبت آنان در برابر دعوت او شادمان شد و قصيده‌اى در ستايش آنان و فضل و كمالات رسول خدا (ص) سرود.

در پرتو اين اقدام قاطع «ابوطالب» و حمايت گسترده «بنى هاشم» و «بنى مطّلب» از وى، قريش نتوانست به پيامبر- جز در دو سه مورد- شكنجه و آزار بدنى برساند؛ امّا از شكنجه روحى تا آنجا كه مى‌توانست فروگذار نكرد.

«ابولَهَب» و همسرش «امِّ جميل» به اتّفاق تنى چند از سران قريش، بيش از ديگران در اذيّت و آزار رسول خدا (ص) اصرار مى‌ورزيدند. [3]

[1] . الكامل فى التّاريخ، ابن اثير، ج 2، ص 68

[2] . مورّخان نامهاى آنان را چنين نوشته‌اند: حٰارِثِ بن زَمَعَع، اَبُوفَيْسِ بْنِ وَليٖدْ، عَلِىِّ بْنِ اُمَيَّةِ بن خَلَف و عٰاص بْنِ مُنَبِّه. و نيز نوشته‌اند تمامى پنج نفر در جنگ بدر به هلاكت رسيدند (ر. ك. تاريخ پيامبر اسلام (ص) آيت، ص 128-129)

[3] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 24