جزو خواص به‌شمار مى‌آمدند، با ارائه چراغ سبزى از سوى دشمن، فريب خورده، امام را رها كرده به معاويه پيوستند. ولى امام حسين عليه السلام موفق شد يك هسته نيرومند ايمانى از خواص به وجود آورد كه در مقابل سخت‌ترين شدايد و فشارهاى دشمن، مقاومت و از امام زمانشان دفاع كردند. مهم‌ترين ويژگى اين خواص حق‌شناس و ايثارگر در مقايسه با ياران امير مؤمنان و امام حسن عليهما السلام عبارت است از:

1- باوفاترين و برترين ياران‌

در قضيّه كربلا مسائل فراوانى رخ داد كه موجب فزونى رنج‌ها و مصيبت‌هاى ابا عبداللّه الحسين عليه السلام شد كه شايد ناگوارترين آنها دنائت‌ها، بى‌ادبى‌ها و وحشى‌گرى‌هايى بود كه از ناحيه كوفيان مى‌ديد؛ ولى دو چيز چشم ابا عبداللّه عليه السلام را روشن و دلش را شاد و اميدوار كرده بود: يكى اصحاب و ديگرى اهل بيتش. كه با فداكارى‌ها، وفادارى‌ها، همگامى‌ها و هماهنگى‌هاى خويش، دل حضرت را شاد كرده بودند؛ بگونه‌اى كه آن گرامى مكرّر و از سويداى دل براى آنان دعا مى‌كرد. سخنان آن حضرت در وصف آنان گواه اين ادعا است:

«انّى‌ لا اعْلَمُ اصْحاباً اوْفى‌ وَ لا خَيْراً مِنْ اصْحابى‌ وَ لا اهْلَ بَيْتٍ ابَرَّوَ لا اوْصَلَ مِنْ اهْلِ بَيْتى‌ فَجَزاكُمُ اللَّهُ عَنّى‌ خَيْراً» [1]

من، اصحاب و يارانى باوفاتر و بهتر از ياران خود نديده‌ام و نيز خويشان و خاندانى نيكوكارتر و با محبّت‌تر و نسبت به خويشان، حقگذارتر از خاندان خود نمى‌شناسم.

خداوند از جانب من به همه شما نيكوترين پاداش عنايت فرمايد.

اين گواهى امام عليه السلام حاكى از كمال اعتماد آن حضرت نسبت به ياران و خاندان خويش و خشنودى‌اش از آنان است و نيز بيانگر برترى ياران آن گرامى است بر شهداى پيشين- اعمّ از بدريون و صفّينيّون- و نيز شهداى پس از واقعه كربلا [2]؛ چون چنين توصيفى از

[1] حضرت امِیر علِیه السلام در سخنِی که پس از اِین خواهد آمد بر اِین مطلب تصرِیح دارد: «شُهَدَاءُ لاَ ِیسْبِقُهُمْ مَنْ قَبْلَهُمْ وَ لاَ ِیلْحَقُهُمْ مَنْ بَعْدَهُمْ»