لزوم پيروى مردم از خاندان رسالت را چنين بيان مى‌كند:

«نَحْنُ قَوْمٌ فَرَضَ اللَّهُ طاعَتَنا وَ انْتُمْ تَأْتَمُّونَ بِمَنْ لا يُعْذَرُ النَّاسُ بِجَهالَتِهِ» [1]

ما كسانى هستيم كه خداوند اطاعت ما را (بر همگان) واجب كرده است؛ در حالى كه شما از كسانى تبعيّت مى‌كنيد كه مردم به نادانى آنها معذور نيستند.

3- احياى حديث‌

حديث به‌عنوان گفتار معصوم در فرهنگ اسلام از جايگاه بسيار والايى برخوردار است و پس از قرآن، مهمترين و معتبرترين منبع شريعت مقدس اسلام در اصول، فروع و اخلاقيات است. و حتّى در بسيارى از موارد، فهم و درك مراد و مقصود آيات كريمه قرآن، بويژه متشابهات آن، بدون گفتار معصوم كه به‌عنوان تفسير آيه القا شده امكان‌پذير نيست.

متأسفانه اين منبع سرشار اسلامى پس از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله از سوى گردانندگان دستگاه خلافت مورد بى‌مهرى قرار گرفت و حتّى سوزانده شد. اين سياست تا زمان خلافت عمر بن عبدالعزيز يعنى اواخر قرن نخست هجرى دنبال شد. در نتيجه، فضاى فرهنگى جامعه اسلامى از عطر روح‌بخش سخنان رسول خدا صلى الله عليه و آله و جانشينان آن حضرت تهى گشت.

منع كنندگان از نقل و تدوين حديث براى توجيه سياست خود گاه مسأله بيم اختلاط احاديث با آيات قرآن، و گاه بيم رها كردن قرآن و اشتغال به غير آن را مطرح مى‌كردند؛ ولى عملكرد و حتى سخنان آنان بيانگر اين است كه انگيزه اصلى آنان از منع نقل و كتابت حديث صرفاً يك انگيزه سياسى بود و مرتبط با مسائل حكومتى مى‌شد.

حكومتمداران بخوبى مى‌دانستند كه پخش احاديث رسول خدا صلى الله عليه و آله در فضيلت و شايستگى امامان معصوم براى جانشينى پيامبر صلى الله عليه و آله در ميان مردم، براى آنان مشكلات زيادى به بار خواهد آورد؛ از اين رو براى رفع اين مشكل، دست به چنين اقدامى زدند.

در مقابل مكتب خلافت، مكتب امامت همواره سعى در نشر احاديث پيامبر صلى الله عليه و آله به‌عنوان ميراثى گرانقدر داشت و بر تدوين و كتابت آن براى بهره‌بردارى آيندگان تأكيد

[1] کافِی، ج 1، ص 186.